Zihnimizden geçirmemiş olsak da hayatımız aslında bu sorunun ifasıyla geçer.

İnanın.

Daima bir şeylerin yerine bir şeyler koymakla kovalarız günlerimizi… Üzerinde birazcık yoğunlaşın, bakalım neler göreceksiniz.

Şefkat ararız ailemizden…

Annemizden babamızdan. Buluyorsak ne ala!

Ya bulamayanlar, onlar acaba bunun yerine ne koyuyorlardır dersiniz? Güneş gibi, bir çocuğun benliğini aydınlatan, ısıtan anne sevgisini bulamayan bir çocuk onun yerine ne koyuyordur?

Ya da ne konabilir?

Bazı eksiklikler asla telafi edilemez. Ona olan açlık giderilemez. Hasret bitimsizdir. Sürüp gider ama bizler insan olarak yine de yerine bir şeyler koyarız.

Bir avuntu belki ama başka türlüsü zaten çok daha korkunçtur!

…

Baba şefkatinden mahrum birçok bu mahrumiyetini nasıl giderebilir? Sahip olduğu başka şeyler bu yoksunluğu telafi eder mi?

Asla!

Ama beşeriyetimizin bir gereği olarak yine de yerine bir şeyler koyma eğilimindedir.

Kimi zaman koyduğunu bilmese de. Ya da yerine bir şey koymaya karşı olsa bile…

Bazı evlatlar baba fizik dünyadan hayatın öte yakasına göçmüşse teselli bulabilir. Rahmete sığınabilir. Dua eder. Mirasını, kültürel kodlarını yaşatmayı hedefleyerek teselli bulabilir. Bu ideal ona azim verebilir.

Ya yaşayan ama ortalarda görünmeyen babaları olan çocuklar ne yapmalı?

Yerine ne koymalı? Nasıl koymalı?

Cevapsızdır aslında bazı sorular. Yakıcıdır. Sarsar o nedenle çoğunlukla sormaktan da kaçınırız.

Sorulardan kaçmakla gerçeklerden kaçamadığımızı ise çok ileride öğreniriz. Hayat bunu bize öğretir. Ama umumiyetle büyük kayıplar yaşatarak... Yanlış kararlar vererek öğreniriz. Başımızı zaman zaman örse vurarak…

Giderek artan boşanmalar bu sorunu yaşayan çocukların artışına da bir sebep… Ne yazık ki!

Var iken yok olmayı başarabilen (!) babaların çocuklarını ise varın siz düşünün! Hangi yanlış rol modellerin ekseninde hayatın acı yüzünü yaşadıklarını!

…

Sevginin ve şefkatin yerine koymak zorunda kaldığımız şeyler bizi onaramazken yeterince ilgisizliğin yerine ne konulabilir?

Sevilmek isteyen bir eş yeteri kadar muhabbeti görmediğinde nasıl bir hayat projeksiyonu olur acaba? İlgisiz kalan eş önceleri ihtiyaç duyduğu bu ilgiyi elde edebilmek, yüreğini onarabilmek, gözüne fer gönlüne can katabilmek için acaba hangi zahmetlere katlanır?

“İstediğim sadece ilgi!” “Birazcık ilgi” diyen insanları sizce de daha fazla görmeye başlamadık mı? Az mı çevremizde?

Şefkatle elini tutan bir ele sahip olmayan bir yüreği hangi maddi imkanlar susturabilir ki! Sustursa da tatmin eder mi acaba?

Ve hangi varlık zengin edebilir ki!

…

Hayat yerine bir şeyler koymakla geçiyor…

Ele maharet konulur, usta olunur.

Beyne bilgi konulur, cehaletten kurtulunulur.

Akla muhakeme konulur, olayları ayrıştırır, tasnif eder, yorumlar ve hayata anlam katarız.

Gönle sevgi, şefkat, ilgi, muhabbet ve irfan konulur. Ruh aradığı soruların cevaplarını bulur, sükûnete erer!

Listeyi uzatmak mümkün ama gereği yok.

Bir de yerine koyamadıklarımız var!

Asla yerine bir şey koyamadıklarımız…

Ve koyamayacak olduğumuz!

Sizce nedir bunlar?

Hadi bir listesini yapalım. Yaşama bakışımızı bu listenin ne kadar farklılaştırdığını göreceğiz.

…

Bir de yerine Sen’den başka bir şey koyamıyorum diyenlerimiz olacak mı?

Muhakkak!

Yerine ancak Sen’i koyarım diyenler.

Kesinlikle!

Ve Sen yoksan da yerine sadece Sen’i koyabiliyorum ancak diyenler?

Olacak!

…

Yazının sonunu siz bağlayın. Ben beceremedim!

Leman Sam o unutulmaz şarkısında ne diyordu?

“Anladım ki hiç kimse hiç kimse sen değil
Hiç kimse senin gibi canımdan öte can değil
Anladım ki hiç kimse hiç kimse sen değil
Hiç kimse senin kadar fikrime huzur değil

Anladım ki hiç kimse hiç kimse sen değil
Hiç kimse senin kadar umuduma yoldeğil”

…

Hadi kalem sizde…

Tamamlayın yazı.

Eksik kalmasın! Yerine bir şey koyun.

HABERNAME 20.09.2012 canbolatugur@gmail.com /https://twitter.com/ugurcanbolat/ https://www.facebook.com