Ne çekersem vesvesemden çekiyorum.

Bu bende ne zaman başladı bilmiyorum; tek bildiğim on yıl öncede böyle yoğun yaşadığım ve tıpkı bu son aylarda olduğu gibi hayatımı alt üst ettiği.

O zamanlarda da aklıma sadece kötü şeyler gelirdi, iyi bir şey düşünemezdim. Olabileceğin en kötüsü… En korkuncu… En vahşisi…

Şimdi de öyle.

Sürekli sevdiklerimin ya da benim başıma bir şey geleceği korkusuyla, yaptıklarımın eksik ya da yanlış olması korkusuyla yaşıyorum. Korkuyorum. Besmelesiz hiçbir işe başlamam çok şükür fakat evden çıkarken acaba geri dönebilecek miyim korkusuyla çıkıyorum. Çatlak bir duvarın önünden geçsem duvar başıma yıkılacak,  karşıdan araba gelirken bize çarpacak sanıyorum. Karşı apartmana beton döken aletin birden bozulup betonu bizim balkona dökeceğini düşünüyorum. Balkondan bakamıyor, pencereden dışarıyı seyredemiyorum. Çocuklarımla sokakta yürürken o anın tadını çıkaramıyor hayatı hem onlara hem kendime zehir ediyorum. Vesvesemle ben geçinemiyorum!

“Elimi bırakma, Allah korusun araba çarpar!”

“Aman ha oradan geçme, inşaattan başına bir şey düşer!”

“Kenardan yürü, ağaçlara yaklaşma gözüne dal girer!”

“O demire basma sakın, açılıverir içine düşersin!”

“Leblebiyi dikkatli ye, boğazına takılır, ölürsün Allah korusun!”

Onların ne durumda olduğunu düşünemezsiniz bile. Gözlerimde bir korku, zihnimde endişeler…

Geçenlerde çocukları lunaparka götürdük. Eğlenmeye hakları var ama bu benimle mümkün mü? Adı üstünde çarpışan araba, dönme dolap… Görevlinin de çocukların da burnundan getirdim.

“Çok hızlı döndermez değil mi? İstediğimiz zaman durdurabilir miyiz? Aletler sağlam değil mi? Elektrik kesilirse ne olacak?”

Ters ters bakan gözler… Zaten canından bezmiş, bir de benimle uğraşıyor. Zincirdekilerden çok ben bağırıyorum aşağıda. Gözlerim kapalı, lunaparkı dinliyorum!

Aldığım abdest eksik mi oldu? Evde tüpü kapattım mı? Balkon kapısı açılırsa kuşlar ceyranda kalıp ölür mü? …  Ardı arkası kesilmiyor.

Vesvese ile bir kitap almıştım on yıl önce. Okur okumaz geçmişti bu halim ama şimdi hiçbir okuduğumun faydasını göremez oldum.  Vesvesenin hassas ve asabi ruhlarda bir hastalık haline geldiğini ve onu yutacak kadar zararlı olduğunu, vesvesenin şeytandan geldiğini çoktandır biliyorum. Nas suresini çok sık okuyorum. Namaz da bile vesvese geliyor desem beni kınamazsınız sanırım.

İman olmayınca vesvese de olmazmış…

Sahabe-i Kiram’dan biri Peygamber Efendimize gelip “Ya Resulullah, vesveseye müptelayım” dediğinde Efendimiz de “Endişe edilecek bir şey yok; o mahz-ı imandır, imanın kuvvetindendir” buyurmuş. Bana dua edin. Vesvese beni öyle sarıp sarmaladı ki işin içinden çıkamaz oldum.

Benden daha vesveseli birini tanıdığım gün bu konuda bir hikâye dahi yazmıştım.  O hikâyenin adı bile beni vesveselendirmeye yetiyor artık: “Vesile’nin Vesvesesi”

Allah-ü Teala cümle kardeşlerimle beraber beni de vesveseden korusun.

Velhasıl…

Ne çekersem vesvesemden çekiyorum.