Bundan bir yıl önce Merkez Bankası’na araştırma yapmaya gittim. Krizin en sıcak anlarıydı.

Konu hakkında bilgilenmek isteyen bir çok vilayetten ve kuruluştan konferans daveti aldım. Bir çoğuna vakit el verdikçe katılmaya gayret ettim.

Bu sırada yine bir kaç televizyondan ve gazeteden röportaj teklifi geldi. Ancak hiç birisine olumlu cevap vermedim. “Şimdilik sadece yazmak istiyorum” diyerek nazikçe bu teklifleri geri çevirdim.

Türkiye’de kaldığım müddetce, bu kuralımın tek bir istisnası oldu. Türkiye Asya Stratejik Araştırmalar Merkezi (TASAM)’nin düzenlediği bir konferansta konuşma yaptıktan sonra yanıma genç bir öğrenci geldi.

Genç Yaklaşım Dergisi adına söyleşi yapmak istediğini belirtti. Marmara Üniversitesi’nden çok sevdiğim ve saydığım bir profesörün referansıyla geliyordu.

Ekmeğini gençleri eğitmekten kazanan birisi olarak hemen “hayır” diyemedim. İleri bir tarihe atarak, geçiştirmeye çalıştım.

Ancak çok girişken bu genç olayın peşini bırakmadı ve beni Merkez Bankası’ndaki ofisimde yakaladı. Biraz sohbet ettik. Meraklı bir öğrenci gibi, o sordu biz cevapladık.

Daha sonra kaydettiği cevapları, yazıya dönüştürmüş. "Hocam, söyleşi güzel oldu; ne olursunuz izin verin, bunu dergimizde yayınlayalım" dedi. “Okuyucunuz kimler?” dedim, “hocam 5 bine yakın genç” dedi. Gençlere önem veren birisi olarak, kötü yerden yakalandık.

Yıllardır sıkı sıkı sarıldığımız “sadece iş yapalım!” prensibimizden yeni nesil hatırına [bir parantezlik] feragat ettik. Kariyer yolculuğunun başında olan bir gence el vermek duygusu da bu istisnaya sebep oldu.

Ancak, Ekim 2008'de yapılan söyleşi gençlik dergisininin dışına çıktı; Amerika’da bir gazetede kısmen neşredildi; Türkiye’de ise bir kaç köşe yazarının dikkatini çekti.

Küresel krize farklı bir bakışı içeren bu söyleşiyi, 3. senesine girdiğimiz bu ekonomik kırılmanın genel değerlendirmesi olarak bir yazı dizisi şeklinde bu köşede bulacaksınız.

Buyurun sohbete…