Ve gecenin karanlığı geçiyor üstümden... Yağmurlar boşanıyor inadına... Kuşlar ağlıyor. Denize yürüyorum ansızın... Ellerim kayboluyor bir gece vakti...

            İşte adımlarım geri gidiyor. Sebepsiz yok oluşlar harcıyor beni... Hayatın acıtan yanını sevmek gelmiyor içimden... Üşüyen yanımla tek başıma yok oluyorum. Bir adımlarım geliyor seninle, bir de yitmeyecek kelimeler...

            İşte korkularım geri gidiyor. Gündüzü tüketen korkularım, esaretin biçimsiz kıyafetlerini giyiniyor sanki... Kını çekilmiş rüzgarın oysa... Ölümün de nefesi kesilmiş. Güller tek başına ölüyor gülüm... Hayaller tek başına üşüyor. Bıçaktan daha keskinmiş pazarlıksız yarınlar... Ham acılar daha da acı...

            İşte yangınlarım geri gidiyor. Nemlenen gözlerimin dermanı çekilmiş. Vurgun yemiş dallar çatırdıyor gündüzün ortasında... Cellatlar sehpaları çoktan dikmiş. Ölümü yatırmışlar pusuya... Vakit çoktan çekilmiş.

            Güneşin rengi yok şimdilerde... Gülen bebeklerin kundağını beşiklerden çalanlar yoruldu mu yaşamaktan? Analar yoruldu mu yavrularını uyutmaktan? Ninnilerin umudu çekilmiş çoktan... Karanfillerin kokusu kan tadında... Yalnız kaldı bütün çiçekler, kimsenin bilmediği kuytularda... Oysa ellerim kaybolmuştu bir gece vakti...

            İşte düşlerim geri gidiyor. Aynadaki hayalim batıyor denizlerin buzul rengine... Bulutlardan sağanaklar değil, ifrit hünerler boşalıyor. Yeryüzü kanıyor bir kere daha... Şiirler yanıyor, yangın yerinde... Kıyametler kopuyor şehrin karanlığına... Bu şehri yağmur tutacaktı oysa... Sana bir türkü diyecektim az sonra... Az sonra çınlayacaktı kulakların...

            İşte nefeslerim geri gidiyor. Bu ayrılık ilk değil gülüm... Nereye gittiği bilinmez insanların. Sabahlar olur uyanamazsın. İçinde çarpışan yağmurlar, hangi şimşekleri çaktırır? Yağmurlar boşanır inadına ve denize yürünür ansızın...

            İşte ellerim kayboluyor bir gece vakti... Ümit sonsuza kadar benimdir. Güller ölmemiştir hala gülüm... Kim toprağı sürer gövdeme? Ve çocuklar bilirler mi üşümediğimi?.. Çocuklar bilirler mi  barışın sıkılan yumruğunu?  Bilirler mi düşlerinin çalınmadığını?.. Ama ben bilirim anaların hala yorulmadığını...

            İşte geliyorum. Başımda kuşlar, elimde güllerle... Denize yürüyorum aniden... Ellerim saçlarını okşuyor gecenin... Cellatlar devirin sehpaları... Çiçekler dirilmiştir kuytularda...

            Güller ölmemiştir... Güller ölmemiştir.