Cennet Kokulu Anacığım;
Sen gittikten sonra hiçbir şey değişmedi.
Hayat aynen devam ediyor.
Kimileri doğuyor
Kimileri de ölüyor.
Herkes bir telaş içinde.
Ekmek kaygısını arayanı mı görürsün,
Yoksa dünya zevki için çırpınanları mı?
Herkes dünyalık derdinde.
Ahreti düşünenler nedense az Anacığım.
Beni de sorsan; pek de onlardan farkım yok.
Almış başını gitmiş bir dünyalık.
İşte öyle ya da böyle hayatımızı idame ediyoruz.
Anacığım dün ne oldu biliyor musun?
Az daha torunun Ebrar’a “babaanneni ara da bir hal hatır sor” diyecektim,
Birden senin yokluğun aklıma geldi.
Demek ki alışamadım senin yokluğuna Anacığım.
Sanki yaşıyormuşsun gibisin.
Her an seninle konuşacağım, senden nasihatler alacağım gibi geliyor bana.
Alışamadım yokluğuna.
Alışamadım sensizliğe.
Alışamadım anasızlığa.
Hiçbir şeye alışmadım sen olmayınca.
Sen gidince gönlümdeki yerin daha da derinleşti.
Sesli “Anacığım” diyemiyorum ama hep sessiz “Anacığım” diyorum sana.
Yatağıma uzandığımda o an aklıma düşüyorsun
Ve seninle konuşuyorum sessizce.
Yumuyorum gözlerimi,
Hayalin düşüyor önüme…
İşte o an seninle konuşuyor gibi oluyorum Anacığım.
Derinden ve sessizce seninle dertleşiyoruz,
O gül yüzüne ve gülümseyen gözlerine bakarak.
Sen gittin Anacığım buradan ama,
Hayallerin hep var bende.
Sensizliğe alışamadım, alışamam da Anacığım.
Hayallerin de olsa senle yaşamak istiyorum,
Son nefesimi verene kadar.
Anacığım sen de beni öte tarafta unutma,
Arada bir gel rüyalarıma
Ve göster bana o güzel yüzünü,
Olur mu Melek yüzlü Anacığım…?

Cezmi KOÇ