Görülen lüzum üzerine yazı dizimize devam ediyoruz.

Bu gün 2011 yılı YAŞ toplantıları yapılacak. Bu önemli toplantılara sadece 3 gün kala “GÖRÜLEN LÜZUM ÜZERE” istifa eden Genelkurmay Başkanı ve Kuvvet komutanları, gördükleri lüzum üzere çok güzel bir sorumsuzluk örneği sergilemişlerdir. Birlikte hareket ederek toplu isyanda bulunmuşlardır. Dostlar hatırına sergilelen bu sürecin manevi hesabını tolum nezdinde veremezler. Cumhurbaşbakı’na mabadını dönen adamın önünü açmak istediler, lakin olmadı. Olmamalı…! Sorumluluklarının farkında olmayan sorumlu komutanlara emekliliklerinde huzur dileriz. Eğer müsade ederlerse “Fenerbahça Emekli Paşalar Kampında” ziyaret edip ne kadar mesut hayat yaşadıklarını görmek isteriz. Görülen lüzum üzerine müsade etmezlerse de kendileri bilirler. Çok da lazım değil. Daha öncekiler kimseyi sokmuyorlardı. Hatta kaçak olma ihtimali olan lojmanların kontrolü için gelen Sayıştay denetçilerini bile sokmadılar. Dedik ya görülen lüzum üzerine. Kim bilir ne lüzmlu işler var.

Evet devamını aktarmaktan vaz geçmeyi düşündüğüm yazı dizisini son gelişmeler ve görülen lüzum üzerine devam ettirmeyi uygun buldum.

Biliyorum bu üsluptan sıkıldınız, ama okuyunca vay be, gerçekten lüzumlu imiş diyeceksiniz.

Özgürlük mü güvenlik mi?
Şimdi biraz çuvaldızı kendimize batırmayı deneyelim ve hayal gücümüzü harekete
geçirelim. Diyelim ki, Türkiye Cumhuriyeti Devleti Amerika Birleşik Devletleri'yle bir savaşa girmiş olsun. Ve bu savaşta ordumuz yenilgiye uğramış, ağır toprak kayıpları vermiş olalım. Rica minnetantlaşma masasına oturttuğumuz ABD, işgal ettiği topraklarımız yetmiyormuş gibi, üstüne üstlük milyonlarca dolar da tazminat talep ediyor olsun. Elimiz mecbur, kabul ediyoruz, çünkü ordunun asıl gövdesi telef olmuş, biraz daha üzerimize yürüseler başkentimizin dahi ardından ağıt yakacağız. Fakat ABD topraklarımızı belli bir yerden itibaren değil de seçerek işgal etmiş olsun ve bu seçimde de hiçbir rasyonel gerekçeyle hareket etmeden, sadece il plaka numaralarından l'den 25'e kadarki illeri işaretlemiş olsun. Yani Adana'dan Erzurum'a kadarki il plaka numaralarına bakarak işga] mevkilerini seçiyor ve işgal ediyor.
Bu iller içerisinde hangileri vardır? Sayalım: Adana, Adıyaman, Afyon, Ağrı, Amasya, Ankara, Antalya, Artvin, Aydın, Balıkesir, Bilecik, Bingöl, Bitlis, Bolu, Burdur, Bursa, Çanakkale, Çankırı, Çorum, Denizli, Diyarbakır, Edirne, Elazığ, Erzincan, Erzurum. Allah korusun, böyle bir işgal faciası karşısında kalsak ne hissederdik, bir tasavvur edin. Geri kalan vatan parçalarını korumak, daha sıkı bağlarla birbirine bağlamak için gereken bütün tedbirlerin alınmasından daha doğal bir davranış olamazdı herhalde. Demokratik haklar, fikir özgürlüğü, basın, yargı, sivil toplum kuruluşları bu panikten etkilenmeden kalabilir miydi? Herkes istediğini söylesin, halkıma tam bir özgürlük getireyim, zaten galip devlet de içerideki unsurlar üzerinde daha fazla söz sahibi olmak ve iç işlerimiz üzerinde kontrol kurmak istiyor.
Böylesi bir kriz ortamında özgürlükleri artırmayı ve toplumu ve devleti kendi haline bırakmayı aklına getirecek bir aklın, aklını peynir ekmekle yemiş olması gerekmez mi? Şurada 3 tane uçak çarptı diye havaalanlarında insanları iç ipliğine kadar soyan özgür dünyanın reisi ABD'nin içine düştüğü panik halini bir gözünüzün önüne getirin. Ve ondan sonra Abdülhamid sansüründen, istibdadından, hafiye teşkilatından söz edin. Zira Abdülhamid, kucağında bulduğu ve içine itildiği 93 Harbi'nde tam da bu durumdaydı.
Hatta durumu daha da ağırdı, çünkü mücadele edeceği dünyayı tanıyan yetişmiş insan kaynağı da istenen ölçülerde değildi. Üstelik de, bu savaşın ateş ve duman kokusu henüz dağılmamışken, İstanbul'da bir Düvel-i Muazzama toplantısı (Tersane Konferansı) yapılmış ve Osmanlı'nın kaderi bizzat Dersaadet'de tartışılmıştır. Kurtlar başına çömelmiş, Hasta Adam'm mirasını hem de kendi başkentinde pay ediyorlar.
Bilir misiniz ki, bu Osmanlı'nın "Tamam mı-Devam mı?" davasının müzakere edildiği konferansa, Osmanlıların delege göndermelerine dahi izin verilmemişti. Düşünün, sizin bedeniniz üzerinde bir ameliyat yapılıyor ama sizin gözlemci olarak olan bitenleri seyretmenize izin veriliyor sadece. Öylesine, bakacak ve hakkınızda verilecek hükme razı olacaksınız. Üstelik de tam o gün, en yapılmayacak işi, belki hakkımızda hayırhah düşünürler diye, Meclisin açıldığını ilan edeceksiniz. Yani devlet denilen yapının bütün reflekslerini felç ederek, parçalanma tehdidi karşısında kalan parçaları birbirine bağlamaya çalışacağınıza, tam tersine bir davranışla bulunacak, özgürlük ve demokrasi ile makyaj yapacaksınız.
Böylesine kritik bir durumda sorumluluk sahibi bir yöneticinin yapması gereken ne varsa onları yaptı Sultan Abdülhamid. Önce kurtları uzaklaştırması gerekiyordu başından. Onları uğraştıracak ve oyalayacak sorunlar bulmalıydı.
Sonra da kurtların bir daha saldıramayacakları bir mesafeye çekmesi gerekiyordu devleti. Ve içeride, şimdilik ertelenen ama gelecekte kaçınılmaz bir şekilde patlak verecek hesaplaşmada daha dirençli, daha kuvvetli, daha bilgili, daha birlik yanlısı, daha vatan kavramı etrafında örgülenmiş bir bilinç ve bir özgüven olmalıydı insanlarında.
Bunu sağlamanın yolu ise bir barış dönemini temin etmekten geçiyordu. Daha uzlaşmacı, daha barışçı, daha yumuşak başlı ve idareci olmaktan başka çıkar yolu da yoktu. Ama onurunu ezdirmeden, şahsiyetini feda etmeden başaracaktı bunu. Aksi halde önemi kalmazdı çünkü. Osmanlı olmaktan çıktıktan sonra, sınırları korumanın da büyük bir ehemmiyeti yoktu. Önemli olan, "Ben buradayım!" sinyalini kesmeden bunları başarabilmekti.
Abdülhamid bunu başardı işte. Eğer başaramasaydı, devletin, 1880'lerin, 1890'ların vahşi emperyalist iştahının dünyayı silip süpürdüğü ortamındaparamparça olması kaçınılmazdı. Ömür uzatılmalı, duraklamalar, son saniyesine kadar oynanmalıydı. Vakit lazımdı, barış lazımdı, istikrar lazımdı. Kazanılan bu hayatî vakitte iç düzen yeniden yapılandırılmalı, eğitim, bilim, teknoloji, kültür, sanat, kurumlar, imar ve her şeyden önemlisi Osmanlı imajı ayağa kaldırılmalıydı. Çünkü o giderse herkesin birden ceza sömürgesine gideceğini biliyordu. Filistin'i de, Makedonya'sı da, Musul'u da, Edirne'yi de kaybetmek kaçınılmaz olurdu.
Ve Sultan Abdülhamid 1878'in bir Şubat günü Meclis'i tatil ederken bütün bu çerçevesini çizdiğimiz şartların içindeki sorumluluk sahibi, eli taşın altındaki bir yönetici kimliğiyle hareket etmekteydi. En verimli topraklarının üçte biri işgal edilmiş, nüfusunun beşte biri elden çıkmış, hatta Anadolu ve Kıbrıs'tan bile tavizler vermek zorunda kalınmıştır.
Abdülhamid olmak zordur demiştik. Ancak şunu da ilave etmemiz lazım: Bu şartlar altında bir Abdülhamid yetiştiren toplum olmak daha da zordur. Bir adamı yetiştiren ve sürükleyen sosyal çerçeveyi görmeden konuşanlara bütün dünyada cahil diyorlar. Bizde bu cahillerin kıtlığına hiç kıran girmemiştir ki!
Bilmek ve anlamak... Önümüzdeki iki yol bunlar olmalıdır.
 

Bilemiyorum ne demek istediğim anlaşıldımı. Okuyucularım ve halkımız Günümüz Türkiye Cumhuriyeti Hükümetinin terörü bitirmek için ciddi bir adım atılması çağrısına istifa ederek cevap veren bir komuta zihniyetinin hastalığını da anlamış olmalıydı. Bize; tarihi en güzel surette aktarmaya çalışan Mustafa ARMAĞAN’ın da bir nebze anlatmak istediğini daha iyi kavramış olmak düştü. İnşaallah maksat hasıl olmuştur.

Ramazan-ı Şerifiniz Mübarek olsun. Hayırlara vesile olsun.

Ahmet TÜRKAN - Habername