Hemen belirteyim: CHP’liler kurultay organize etmeyi iyi biliyor. Disiplinli başladı kurultay, çizilen sınırlar dışına çıkılmasına izin verilmedi, önceden kararlaştırılmış ne varsa hepsi birer birer hayata geçirildi. Muhalifler kendilerine salonda yer bulamadılar; salona giren oldu, ama dışarı püskürtüldü...

Organizasyon açısından başarılı bir kurultaydı.

Daha önce de başarılı CHP kurultayları yaşandığının tanığıyım. 1980 öncesine gidecek değilim; yakın dönemlerden de göz doldurucu olağan veya olağanüstü kurultaylar hatırlıyorum. Hikmet Çetin’in elinden SHP genel başkanlığını alıp CHP çatısı altında birleşmeyi sağladığı kurultay Deniz Baykal’ın, görkemliydi. Daha görkemlisi, Baykal’ın konfetiler ve ışık oyunları eşliğinde tepeden merdivenle indiği kurultaydı. Ya Deniz Baykal’ın koltuğunu Kemal Kılıçdaroğlu’na bıraktığı kurultay? O da başarılıydı...

Ben “Başarılıydı, başarılıydı” dedikçe, CHP’yi içinden bilen bir dost, “Muhaliflerle yol ayrımına gelindi; iş onların kopmasına kadar varırsa daha da başarılı sayabiliriz” dedi. Bir süredir CHP çevrelerinde dolaşan tez, partinin ancak bölünerek büyüyebileceği tezi... Dostum da o teze inananlardan...

“Kim farklı düşünüyor ki?” dedi ve ekledi: “CHP için tek çıkar yol bu...”

Galiba muhalifler de yollarını ayırma konusunda kararlılar. Ankara’da Arena Salonu’nda kurultay sürerken, muhalifler toplandıkları otelde, “Gerçek devrimciler burada” diyen Önder Sav’ın konuşmasını alkışlıyorlardı. Sav ve ayrılmayı da hesap dışı bırakmayan konuşmasını alkışlayan muhalifler önümüzdeki haftadan itibaren yeni bir parti arayışına girebilirler...

CHP, içinden, 1950 öncesinde DP’yi, 1980 öncesinde Güven Partisi’ni çıkarmıştı; DSP de CHP mirası üzerine oturuyordu. Doğurgan CHP yeni bir parti doğurursa şaşırmamak gerekir.

Ankara siyasetini yakından izleyen bir meslektaş, “İyi ama, önceki örnekler bu yolun yanlış olduğunu düşündürmüyor mu?” diye sordu. Haklı, ama aklına getirmediği bir özelliğimiz var: Her yeni gelen kendisini öncekilerden daha zeki ve becerikli görür, onların başarısızlığını zekâ eksikliği ve beceriksizliğe bağlar... “İdeolojiyi esas biz temsil ediyoruz, teşkilât da hâlâ bizim atadıklarımızdan oluşuyor, şimdikiler misafir ve gidici” diye düşünür...

Eski bir milletvekili 1972 kurultayını hatırlattı. Orada bazı delegelere saygısızlık yapanlar çıkmış, İsmet İnönü “Buna müsaade edemem” diye ağırlığını koymuş... Tam 40 yıl önce yaşanan bu kurultayda da tekerrür etti: Muhalif bir milletvekili itirazda ısrarcı olunca zorla salon dışına çıkartıldı.

Meslektaşlar Kemal Kılıçdaroğlu’nun kurultay konuşmasının grupta yaptığı haftalık değerlendirmelerin gerisinde kaldığı görüşündeydi. Geçmişe fazla vurgu, parti içi muhalefet için kullandığı sert dil ve özellikle iktidar partisine ve Başbakan Tayyip Erdoğan’a yönelttiği eleştirilerin dozu sebebiyle... “Bu kurultayın özelliğinden” dedim.

Zorlandığı için gitti kurultaya Kılıçdaroğlu; gözü birkaç ay sonra yapılacak seçimli kurultayda çünkü... Ancak muhaliflerin sağladığı dikensiz gül bahçesi oluşturma fırsatı olarak gördü bunu; bir sonraki kurultaya daha güçlü gideceği için ‘yeni CHP’ kavramının içini o zaman doldurmayı düşünüyor olabilir...

“Yarın da bir kurultay var, unutma” dedi bir başka meslektaş... Ben de ona, “Bugünküne bakarak onu unutabiliriz” cevabını verdim.

Tayyip Erdoğan için ağza alınmasa daha iyi olacak sözler sarf etti, ama Kılıçdaroğlu’nun en çok etkilendiği kişi yine Tayyip Bey... Delegelere hitap ederken “Beraber yürüdük biz bu yollarda” bile dedi. Mehmet Akif’ten Tayyip Bey’in sık tekrarladığı “Zalimin hasmıyım, ama severim mazlumu” mısralarını okudu. İstiklal Marşı’ndan da alıntılar yaptı.

Önceki kurultayda Kılıçdaroğlu’nu kolları yoruluncaya kadar alkışlayan gazeteciler olduğunu öğrenmiştik. Masa üzerine çıkıp alkışlayanlardan biri milletvekili oldu. “Acaba?” diyen gözlerle etrafa baktım; bu defa İstanbul’dan az sayıda yazar geldiğini fark ettim.

Yarınki kurultay formalite gibi...