Bugün anamı yazacağım
Gözlerindeki hüznü
Simasına sinmiş anamı
Merhameti ruhundan
Sevgisine geçen anamı
Ben onun gölgesinde büyüdüm
Hem anamdı hem de
Ömrünce bir gün bile ismini saygıdan anmadığı babam

Vaktiyle ufacık bir çocukken
Duvarda resminin üstü örtülüydü
Aynı fotoğrafı akrabaların evinde görürdük
Ve her baktığımızda babamızın resmine
Gamzeli yüzündeki sevgiyi anamızda bulurduk

Kahverengi gözlerin içinde buluşur
Sükut halimizle gönülden akışır
Belirsiz bir gülümsemeyle gizlice bakışırdık
Biz babamızın resmiyle konuşurduk
Dediğini hiç duymaz ama hep anlaşırdık
Sadece evimizdeki resmiyle konuşmazdık
Sanki evimizde birbirimize küstük

Kıvırcık siyah saçları
Babamın sevecen güven veren siması vardı
Ve o bize her yerde ve her zaman yârdı
Nereye gitsek adımız "Ali’nin yetimiydi"!
Sanki “Dürri yetimden” bir parça
Öldüğü gün bilinir ama hiç söylenmezdi
Ve anam ne zaman bahsetse o trafik kazasından
"Babanızın öyle olduğu gün" derdi

Babamın "öyle olduğu gün" geçip de
Kazılınca mezarı
Gökler ağlamış inanın
Derler ki hiç bu kadar yağmamıştı o gün Çoğulhan’a yağan
Yanan yüreklerde koptu büyük bir tufan

Anne ağlar her gece
Çocukları ağlar ince ince
Ve anne der ki çocuklarına
‘Söndü ışığım gayrı yanmaz ömrümce'
Hıçkırıklar duyulur günlerce

Gün batıp sokaklar boşalınca
Çocuklar evlerine gidince
Onların babaları gelir de
Benim babam çıkmazdı sokağa
Bir gün olsun bizim için
Gökten inmez miydi acaba
Dedim ya anam, hem de babamdı
Tarla tapan tüm işleri yapardı…
Erlerden de cesur olduğuna inanırdım
Her zaman kanatların altına sığınırdım
Haksızlığa direnen gözüpek tavrı vardı
Sıkıntıyı başımızdan hemen savardı
Dört can büyüttü ki
Her birine bir ömür verdi

En çok beni severdi
Lakin hiç kimseye söylemezdi
Gün geldi biz büyüdük, O yaşlandı
O vakit ancak söylemeye başladı

Gideli yıllar oldu sanki çağırdı babam
Rüyasında görüyormuş her zaman Tülay ablam
Yoksa bana küstü mü göremem hiç düşümde
Oysa yanımdadır bilirim, hep döşümde
Ağladığımda süzülen gözyaşımda
Nasıl unutabilirim ki bu yaşımda
İsterim olaydın her zaman başımda
Yine dizini yastık ettiğimde
Okşasaydın saçımı elin başımda

Bir bahar ayrıldın bizden
Tomurcuklar açmadan soldu birden
İşte ne olduysa o bahar oldu
Nice yaz-kış geçti de görüşemedik

Belli ki ilk onu çağırdınız
Ablam Leyla da geldi ağırladınız
Sonra Aytekin’i bağrınıza bastınız
Kaldık Tülay Ablamla biçare biz bize

Gitmeyin ne olur bekleyin de şurada
Buluşalım arada bir an olsun orada
Tekrar bir olalım en baştaki gibi bir arada

Ey babam bak bakalım şimdi Tekin’e
Yetişmiş mi boylu boyunca bıraktığın ekine…

Sezai Çiçek