*Bir Ali Taşdelen Vardı...*

Bir *Ali Taşdelen* vardı.
Naif ve zarif bir duruşu vardı Ali Abi'nin.
Kızmayı beceremeyen, sinir nedir bilmeyen biriydi o.
Hep yüzünde ince bir tebessüm vardı.
İnce ince latife yapmasını da gayet iyi bilirdi.
Severdi beni bir kardeşi gibi...
Bana hep sahiplenmişti.
Ben de kusur etmezdim ona karşı saygıda.
Beraber İslâm Mecmuasının çatısı altındaydık .
Hoş vakitlerimiz olmuştu Ali Abi ile.
Hep bana katılırdı *"ayağı yanık kedi gibi dolanıyorsun?"* diye.
Evet öyle bir hukukumuz vardı bu güzel insanla.
İzne ayrılmıştık 1993'ün Temmuzunda Ali Abiyle.
Nereden bilebilirdik onunla son görüşmemiz olacağını.
1993 yılı hep pusluydu.
Madımak oteli yandı.
Kim yaktı, neden yaktı hep meçhuldü.
Karanlıklar karanlıkları doğuruyordu o günlerde.
Ben de o zaman memleketteydim.
O zamanlar iletişim sıkıntılıydı.
İnternet yoktu, doğru dürüst gazeteye ulaşamıyorduk.
O kanlı 5 Temmuzun ertesi günü tevafuken elime gazete geçmişti.
*"Kemaliye Başbağlar'da katliam"* diye haberi okuyunca birden afalladım.
*"Acaba"* diyordum *"bu 33'ün içinde Ali Abi var mı?"* diye.
Gözlerim o iki kelimeyi gördü; *Ali Taşdelen.*
Hemen Görele'ye inip telefon açtım İstanbul'daki dostlara.
İnanamadığım için onları aramıştım.
Evet Ali Abi de katledilmişti.
Yetimleri vardı daha yaşları ufaktı.
Belki *"baba"* diyemeyen evlatları vardı.
Çekildim bir kenara sessizce ağladım, Ali Abiyle geçen günlerimizi hatırlayarak.
İstemeden döküldü yaşlar gözlerimden.
Hâlâ kalbimde acısı var Ali Abi'min.
Aradan değil 29 yıl 50 yıl da geçse unutamam onu.
Unutamayacağım da.
Çünkü o bana dostluğun, kardeşliğin ne ulvi bir duygu olduğunu kalbime nakşettirdi.
Geride dul bir kadın ve ufacık evlatlar bırakmıştı.
Ama o evlatlar büyüdü ve serpildi.
Elbette babalarının intikamını alacaklar.
Topla tüfekle olmasa da İslâm'ın güzelliklerini yaşayarak ve yaşatarak.
*_Rabbim Ali Taşdelen Abimi şehidler makamına erdirsin._*

*Cezmi Koç*