Akıl almaz işkencelerle can veren yerin altındaki şehitlere "hakkınızı helal edin" dedim. "Etmiyoruz" dediler. "Peki helal etmeniz için ne yapmam gerekiyor" dedim. "Birşey yapmanın zamanı çoktaaan geçti. Seni ALLAHa havale ediyoruz" dediler. Böylece onlardan ayrıldım.

50 bin kişilik sur gibi muhteşem Kurtuba (Cordobo) camiine gittim. Görüşme talebinde bulundum. Görüşme talebimi kabul etti. İçinde tahiyyetü'l-mescidle selam verdim. Yanına oturdum, ne kadar konuştum ve çabaladıysam da benimle konuşmadı. Gözyaşı döktü durdu. Baktım konuşmuyor, o ağlarken usulce yanından ayrıldım. Muhteşem Cami beni kilise çan sesleriyle uğurladı.

İşbiliyye (Sevilla) Ulu cami'den görüşme taleb ettim. Görkemli fakat görkemi kadar hüzünlü cami görüşmemi kabul etmedi. "Hristiyanlar benim içimde yumurta yortusu kutluyorlar görüşemeyiz. Zaten görüşmek de İSTEMİYORUM" dedi. Beni çan sesleriyle adeta kovdu.

Gırnata (granada)da el-Hamra sarayına vardım. Görüşme taleb ettim. "Sen kimsin" dedi. "Türkiyeden bir müslüman" dedim. "Müslüman var mı ki dünyada. Müslümanlar yok olalı 500 yıl oldu. Yok olmasaydı şimdiye kadar bana hal hatır sorarlardı. Sana inanmıyorum, müslüman yok, sen takiyye yapıyorsun" dedi. Ne kadar uğraştıysam da müslüman olduğuma ve dünyada müslüman yaşadığına inandıramadım. Çaresiz oradan da ayrıldım.

Kurtuba'da müslümanlara yapılan işkence müzesini gezdim. Müze çıkışında ayakta durmada zorlandım. Oturacak yer aradım. Burada şunu düşündüm. Resulullah SAV'e, ümmetinin sıkıntısı çok zor gelir (Tevbe 128). Endelüs Müslümanları bu işkencelere uğrarken, Efendimiz O nasıl dayandı?