23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’na sayılı günler kaldı. Ülkemin her yerinde sınıflar süslendi, okullar şenlendi. Çocuklar kadar biz öğretmenler de heyecanlıyız.

Üç ay önce başlayan çalışmalarımız her gün aralıksız devam etti. Amacımız çocukların bu bayramda da güzel bir gösteri sunmalarına yardımcı olmak. Bu öyle zor ki. Bu heyecanı her yıl yaşamak daha da zor…

Özellikle okul öncesi öğrencilerinin küçücük yaşlarında böyle bir sorumluluk alabilmeleri 14 yıllık öğretmenliğime rağmen bana hâlâ akıl almaz geliyor. Sosyalleşme, toplum önünde dikkati dağılmadan öğrendiklerini sergileyebilmeleri gerçekten büyük başarı değil mi? Onlara ne kadar başarılı olduklarını fark ettirmek gerekiyor. Ben bunu sık sık dile getirmekten gocunmuyorum çünkü çocuklar övgü ve teşfikle başarılarını artırıyorlar.

Velilerimiz de en az bizler kadar heyecanla o günü bekliyorlar. Hepsi o gün için çocuklarını hazırlıyor; psikolojik ve giyim açısından. Belki siz de bir velisiniz, benim gibi. Eminim siz de çocuğunuzla aynı heyecanı yaşıyorsunuz.

23 Nisan da izlediğiniz bir gösteri bir kaç aşamadan geçiyor; siz de biliyorsunuz. Öğretmen önce daha önce oynatılmamış- ya da az oynatılmış- ya da çok klasikleşmiş bir gösteriyi seçiyor ve bu gösteride yer alacak çocukları belirliyor; Muhtemelen hepsini.

Ardından müzik seçimi, kostüm seçimi ayrıntılarına giriyorsunuz.

Ben kendi açımdan söyleyeyim terziden geçen yıl randevu aldım çünkü o kadar yoğun oluyorlar ki istediğiniz modeli dikmeyi kabul ettirene aşk olsun.

Öncelikle seçtiğiniz oyunu/etkinliği, velilere beğendirmek zorundasınız. Ben altı yaş grubu öğrencilerim için sadece bale gösterisi sunmak istemiştim fakat velilerim “İkinci bir gösteri daha olsun” diyerek bana güvendiklerini gösterdiler.

İkinci etkinlik için de kıyafet gerekiyor. Bu veliye de ikinci bir yük. O yüzden ikinci etkinliği zorunlu tutmayı doğru bulmadım. Bütün sınıfın ikinci etkinliğe katılacağını tahmin edemezdim tabi. Baleye katılacak kız öğrenci sayımız 16’yı geçemedi. Malum bale kıyafeti biraz masraflı oluyor.

Çocuklar ölçülerini verirken bile heyecanlandılar. Çalışmalar her gün 20 dakika sürdü. En başta sadece bir öğrencimiz bacaklarını tam açıp yere otururken ikinci ayın sonunda bu sayı on, üçüncü ayın sonunda on iki oldu. Çalışınca her şeyin başarılacağını da disiplinli çalışmayı da öğrendiler.

Geçen hafta elbiseleri hazır bir vaziyette sınıfa geldiğinde kıyafetlerini denediler ve onları o halde görmek beni çok mutlu etti. Kimileri “Bu minikler bu kıyafetlerle sahnede dursalar bile yeter!” dediyse de ben emeklerim boşa gitsin istemem elbette. Veliler de paralarının. Çünkü çocuğunu mahrum etmemek için hassas davranan velilerimiz beni çok duygulandırdı. Bunun yanında “Beş dakikalık gösteri için bu parayı” veremem diyerek kızını günlerce ağlatanları da belirtmek isterim. O beş dakika onun ömrü boyunca unutamayacağı bir an olacak biliyorum. Durumu olmayan öğrenciler toplu alışveriş nedeniyle mağazaların desteği ile giydiriliyor. Bu da o çocuk için ikinci bir sevinç kaynağı oluyor. Hayal bile edemeyeceği bir elbiseyi giyebilmek bir çocuk için ne demektir bilir misiniz?

Şimdilerde bazıları “kızımın hayatı bale oldu” dese de ben sahnedeki performansını merak ediyorum. Yılda bir kere olan çocuk bayramımız güzel geçsin istiyorum. Allah kimsenin emeğini boşa çıkarmasın.

Bir gösteri o kadar çok emek istiyor ki bunu eğitim- öğretim içerisinde hazırlamak daha da yorucu oluyor. “Bu da bir eğitim” diye düşünerek hareket ediyoruz. Sonuçta sıraya girmeyi, aynı anda aynı hareketi yapabilme becerisini kazandırmaya çalıştık. Üstelik bale gerçekten zor bir iş…

Salonumuz hazır; çocuklarımızın bayramda ıslanmasını, üşümesini göz önüne alamadık. Provalar bugün... Okulumuzun tüm sınıfları pazartesi sabahı aynı salonda ayların birikmiş heyecanı ile toplanacağız. Allah yüzümüzü kara çıkarmasın. Siz izlerken tadını çıkarın, mutluluğunu birlikte yaşayalım.

Bütün çocukların 23 Nisan Ulusal Egemenlik Bayramınızı kutluyor, gül yanaklarından öpüyorum. Yaşasın 23 Nisan.