İlkokul kitaplarında okuduğumuz bir fıkra- öykü vardı, bilmem hatırlar mısınız?
Her gece geç vakitte evine gelen bir adam, yatağının kenarına oturur ve ayağından çıkardığı pabuçlarını yere atarmış.
Bir sabah kapısı çalınmış.
Kapıda adamın alt kattaki komşusu varmış.
- Her gece yarısı pabuçlarınızı yere atıyorsunuz. Çıkan gürültü ile uyanıyorum ve sabaha kadar yatağımda gözlerim açık dönüp duruyorum. Lütfen pabuçlarınızı yere sessizce koyun, demiş aşağı kattaki komşu.
Ertesi gece adam yine çok geç bir saate evine gelmiş.
Yine yatağının kenarına oturmuş ve pabuçlarından birini çıkartıp, yere fırlatmış.

Sonunda hatırlamış
O anda alt kattaki komşusunun yakınmasını ve ricasını hatırlamış.
Diğer pabucunu ayağından çıkardıktan sonra, onu usulca yere koymuş. Sonra da yatıp uyumuş.
Sabaha karşı kapı zilinin sesi ile uyanmış.
Kalkmış, gidip açmış kapıyı.
Yine alt kattaki komşusu, bu defa pijaması ile karşısında durmaktaymış.
- Lütfen ikinci pabucunuzu da yere atın ki ben uyumaya çalışayım, demiş alt kattaki komşu.

Gözaltı dalgalarını bekleyenler
Yaşamımızın bu hikâyedeki alt kat komşusunun durumunu hatırlatan biçimde geliştiğini, herhalde sizler de görmektesiniz.
Örneğin artık adliyelik olan ve düne kadar normal eylemler olarak görülürken şimdi suç oluşturan fiiller kapsamında ele alınan darbelerin, darbe girişimlerinin ve terör örgütlerinin siyasi iştirakçilerinin durumlarını düşünün.
Savcıların sürdürdükleri sorgulamaların bundan sonra kimleri kapsama alanına alacağı beklentisi, alt kattaki komşunun uykuyu kaçırarak üst katta ikinci pabucun yere atılmasını beklemesinden çok mu farksız?

Esad ve Sarkozy
Aslında dış siyasette de durum çok mu farklı sanki?
Kofi Annan'ın planı ile iktidardaki süresi uzatılan Suriye'nin Beşar Esad'ı da, uluslararası camianın ikinci pabucunun sesini beklemekte değil mi?
Ya da Fransız seçmeni Başkanlık seçiminin ilk turunda pabucunun tekini yere atarak Sarkozy'nin uykusunu kaçırmadı mı?
Önümüzdeki pazar yapılacak ikinci turdan sonra Sarkozy deliksiz bir uykuyu yakalayabilir mi acaba?