NE çok şey yapmak istiyordu oysa.

Büyüyecekti.

Kendisiyle birlikte hayalleri de serpilip gelişecekti elbette.

Hayalleri her zaman önünde olacaktı, o ise peşi sıra gidecekti.

Büyük adam olacaktı. İşe yarar şeyler yapacaktı. Adından söz ettirecekti.

Herkes onu tanıyıp bilecek, saygı gösterecekti.

Ezilmişliğin, horlanmışlığın, ötelenmiş olmanın acısını bu şekilde çıkaracaktı.

Dediği gibi olmadı.

Çokça hırpalanmış biri olarak empati geliştirip hırpalanmışlara sahip çıkıp, kol kanat gereceği yerde tam tersini yapar oldu.

Tanıyamıyordu kendini.

İçinden başka biri çıkmıştı. Hızla yükseldi. İdeallerine ulaştı, hayallerini yakaladı ama duyguları tersine işledi.

Acıması yoktu.

Kimsenin gözünün yaşına bakmazdı. Üstüne üstlük bu durumda olanların üzerine daha fazla gider acılarını katmerlerdi.

Zamanla bundan marazi bir zevk duymaya başladı.

Sırf bunun için bile nice canlar yaktığı olmuştu.

Yıllar akıp geçti. Doğup büyüdüğü, zulmü yudumladığı yerlere düştü yolu.

Birine rastladı. Önce önemsemedi. Kendisine dikkatle bakıldığını fark edince o da gözlerini dikti. Hatırlamıştı.

Kapı komşusu, çocukluk arkadaşıydı. Sarıldılar uzunca. Bırakmıyordu kollarını arkadaşı.

Hıçkırıkları dinmek bilmiyordu.

İçi bir tuhaf oldu.

Ağlamak istedi ama bunu başaramadı. Ağlamayı unutmuş, ağlatmayı benimsemişti.

Kendini zorladıysa da gözleri yaşla buluşamadı.

Kendine ağlayacak hâli bile kalmamıştı.

Arkadaşı sordu, o anlattı. Dürüsttü bu konuda. Yalana tenezzül etmedi.

Duygusunu, düşüncesini ve uygulamalarını anlattı açıkça.

Belli ki, bir teselli arıyordu.

Bir çıkış yolu belki de.

Olmadı.

İstediği cevaba ulaşamadı.

Acı ve kederde paydaş oldukları arkadaşı bir tek cümle bırakmıştı çoraklaşmış yüreğine.

“Tutuklanmış hayallerin” demişti, arkadaşı. Hem de senin tarafından.

Yüreğine saplanan bu cümleyle yaşadı geriye kalan ömrünü.

Yazarak rahatlamak istedi. Yüzleşmekti maksadı, iyi gelir belki diye düşündü.

Başaramadı.

Tutuklanmış hayaller yazabildi sadece.

Kalem elinden düşte.

Sayfa bomboştu.

-UĞUR CANBOLAT