“Atalet” hareketsizlik, boş durma ve tembellik gibi ilk bakışta olumsuz çağrışımlar uyandıran bir kelime. Aynı kökten gelen tatil kelimesi ise çalışmaya ara verme, geçici olarak durdurma ya da dinlenme ve eğlenme maksadıyla çalışılmadan geçirilen süre anlamına gelen ve zihinde nisbeten olumlu yansımaları olan bir kavram.

Toplum olarak, sahip olunan inanç ve zihniyet olarak özünde tatile çok yakın durmasak da dünya sıralamasında tatili bol bir millet olduğumuz gün gibi âşikar. Bilhassa eğitim ve öğretim açısından durum değerlendirildiğinde uzun bir yaz döneminin atıl durumda geçirilmesi pek hayra alamet değil. Bu ve benzeri tespitler zaman zaman yapılıyor elbette. Fakat ortada bir realite var ve şimdilik de değişeceğe benzemiyor. Düşünülmesi gereken belki de mevcut şartlara göre bu sürenin nasıl en verimli tarzda değerlendirilebileceği konusu…

Havaların ısınmasıyla birlikte okullarda umumiyetle tatil moduna girilir. İş yerlerinde gözle görülür bir rehavet yaşanır. Hayaller kurulmaya, planlar yapılmaya başlanır. Ülkesi dışında yaşayan “gurbetçi” diye tabir ettiğimiz kesim ise aylarca çalışmasının mükâfâtını, semeresini memleketinde geçireceği dört-beş haftaya sığdırmaya çalışır. Bu beklentiye hitap eden tatil gezmedir, eğlenmedir, dinlenmedir, alış veriş yapmadır, doyasıya uyumadır, yemek yemedir, boşa vakit geçirmedir…

İslâm"da elbette hayatın durdurulması ya da farklı bir mecrada akıtılması anlamında bir tatil anlayışı yoktur. İslâm"a göre “iki günü birbirine eşit olan –bile- ziyandadır.” İnancın, idealin, hayat felsefesinin getirisi soyut somut ne varsa tatilde de devam eder. Emir ve yasaklar tatil günlerini de bağlar. Şu farkla ki “mü"min izin ve tatil günlerini evvelce uğraşmaya imkân bulamadığı güzel işler yapmaya fırsat sayar; ilim öğrenmek ve öğretmekle, Kur"anla, irşad ve tebliğle, emr-i mâruf ve nehy-i münker yapmakla, malıyla canıyla, her türlü bilgi beceri ve müktesebatıyla dinine hizmet etmekle, mazlum ve mustaz"af müslüman kardeşlerine yardımcı olmakla geçirir; sıla-yı rahim yapar; akraba, dost ve arkadaşlarını ziyaret eyler, sevap kazanır, gönül alır.”

İnsan hayatı tam bir bütünlük arz eder. Evde sokakta, işte okulda, izinde tatilde, gurbette sılada, nerede olursak olalım ve ne hal üzere bulunursak bulunalım “kalem” işler, imtihan devam eder. Tâ ki vefat anımız olan “küçük kıyamet”e kadar. Böyle düşününce anlarız ki mutad ve mecburi işlerimizin bizi bunaltmadığı, nisbeten rahat ve boş olduğunuz tatil günlerinin planlanması bizim için daha büyük önem arz eder. Bu dönemleri, vaktiyle doluluktan şikayet ederek yapamadığımız serbest okumalar ve hayırlı çalışmalar için bir fırsat sayarsak belki de sıkı ve yoğun günlerimize donanımla ve mutmain dönebiliriz…

Tatil öncesi en az kendimiz kadar hatta bazen daha çok çocuklarımızı önceleyen planlar yaparız. Yaz okulları, yaz kampları gibi seçenekleri değerlendirir, kurslarla, derslerle sosyal aktivitelerini temin etmeye çalışır, ruhen ve bedenen mutlu olduklarını görmek isteriz.

Ağırlıklı olarak ticari kaygı güden ve yalnız bedensel gelişimi esas alan oluşum ve organizeleri saymazsak ve kontrolü elden bırakmazsak evin dışındaki çalışmalar çocuğun özgüvenini geliştirir, kendi ayakları üzerinde durmasını temin eder, olgunlaştırır. Çocukların ve gençlerin mânevî eğitimi ise hem tatilde hem genel olarak hayatlarının her evresinde vazgeçilmez bir zorunluluk. Birebir verilen dersler haricinde çocukların ve gençlerin doğru kaynaklara, güzel eserleri yönlendirilmesi, okumanın sevdirilmesi ve bu alışkanlığın meleke haline getirilmesi her halde onlara yapılan en büyük iyilik olur. Hayrı ve hakkı anlatmak kadar onlara kanalize etmek, onlara kanalize eden eserlerle çocuklarımızı buluşturmak da tatilde yapacağımız mânevî kârı büyük hizmetlerin başında geliyor.

Bereketli ve huzurlu bir tatil geçirmeniz temennisiyle…