Ortalık yine toz duman. Herkes bir şarkı tutturmuş gidiyor. Amaç gerçeğin peşine düşmek değil de kendi gerçeğini ispat etmek… Hal böyle olunca toplum menfaati her seferinde ıskalanmış oluyor.

Şu siyasi tartışmalara bir bakın. İktidar dalkavukları iktidarın söylemlerini savunuyor. Bu yılmaz savunucuların pek çoğu ezberden konuşuyor. Yeni bir şey yok söylediklerinde. Sırtlarını dayadıkları odaklar ne diyorsa onlar da lafı evirip çevirip aynı şeyi söylüyorlar. Böylelerinin topluma kazandıracağı ne ufuk olabilir ki?

Peki ya muhalefet? Orda da durum pek farklı değil. Onların ağız ayarları da hep aynı. İktidar ne diyorsa tam tersini savunmak. Doğru yanlış muhakemesi sıfır.  Muhalefet psikolojisini öylesine benimsemişler ki bazen kendi söylemleriyle çelişebiliyorlar. Dün savunduklarına bugün sırf iktidar söylüyor diye karşı çıkıyor, sıkışınca da vatan-millet edebiyatına kayıveriyorlar. Toplum menfaatinin peşine düşenler yalnız kalıyorlar. Bu çirkin oyunda mutlaka bir güç odağına sırtını dayamak gerekiyor. Nedir güç odağı? Para, iktidar, yetki.  Savun doğruyu al parayı, savun doğruyu kap yetkiyi, savun doğruyu kap iktidarı. Kapış kapış…

TATİL Mİ?

Tatil zamanı geldi. Şartlanmışlık psikolojisi içinde pek çoğumuz deniz, kum rüyaları görmeye başladık bile. Eylül ayında herkes birbirine soracak: Bu sene tatili nerede geçirdin? Şurada denize girdik, şura harikaydı, ben böyle bir güzellik görmedim vs. Hiçbir üretim yapmadan atalet içinde yaşamanın adı tatil olmuş. 11 aylık yaşam çizgimizi dondurup 1 aylığına da olsa pek çok şeyi -hem de yanlış dediğimiz şeyleri- yapabilme özgürlüğü tatil öyle mi?

Tatilde kitap okumaya çok daha fazla zaman ayırmalı, dost meclislerine dahil olmalı, ailemize daha fazla zaman ayırmalı ve sılayırahim yapmalıyız desem, akıntıya kapılmış tatilcilerin gözünde çok sıkıcı bir öneride bulunmuş olacağımı biliyorum. Ama üretime değil de tüketime şartlandırılmış zihinlerimizin alternatif bir tatil anlayışına muhtaç olduğunu da özelikle belirtmek istiyorum.

Muhabbetle kalınız.