Mezarlıklar arasında, “Hu hu” lara ve âminlere karışmak ve bu üçgen içinde büyümekti benimkisi. İnsan ruhunun ve bedeninin en güzel temizleneceği yerlerdir mezarlıklar. Ondan uzak kalmaktır, aslında sapkınlıklara vesile olan.

Ruhun sivrilmesine fırsat vermeden örselenmektir, mezarlıkların gizli büyüsü. Dualarla büyümek, gezme diye bu mezarlıkların arasında gezindi küçük bedenim. Ölüme, üzülmeyişim belki de ondandır. İnsan sevdiğine giderken üzülmediğini bildiğimdendir içimdeki gizli kederlenişim. Elbette ölüm acıdır fani hayatı düşününce insanoğlu için bâki hayat gelince akla o zaman sersemleşir bedenim.

Mezarların üstünde isimleri okuma derdi büyüklerim ama ben gizli gizli göz ucuyla okurdum ki!
Sakın ağaçlardaki meyveleri yeme! Onlar buradaki canlıların; kedilerin, köpeklerin, kuşların yiyeceğiydi. Onlara asla elimi sürmedim. Kuş sesleriyle dolup taşar ağaçlar, “Hu hu“lara karışır yine o ağaçlardaki yapraklar.

Sonra kuşlar içsin diye mezarların ayakucunda ve başında bulunan su kaplarını su ile doldururuz. Kabir boydan boya temizlenir. Meftanın özellikle ayakuçları sulanır. Sahi gerçekte vefat eden buna ihtiyaç duyar mı?

Hemen hemen her hafta sonu ruhumu bu kabristanlıkların arasında geçirirdim. Bu fotoğrafta oradan kalma. İstanbul Eyüp Sultan Mezarlığı. Her bedenin son bulduğu duraksa işte mezarlıklar.

Yeni bir şehre gittiğimde merakım oranın türbesi var mı acaba diye bakmak olur. 

Mezarlığa girerken selamsız olmaz. "Esselamü aleyke ya ehlel kubur. (Size selam olsun ey kabir ehilleri) denilir.

Mezarlar ruhuma betonla işlenmiş birçok anılarla dolu.

Tekke ve türbelere bıraktım içimdeki çocuğu.
Yoktu bizim zamanımız da öyle lunaparklar, atlıkarıncalar.
Zikir çeken, bedenler ve elleri öpülesi birçok insan silueti gelir aklıma.
Secdeye kapanmış alınlar ve göğe kaldırılmış avuçlar.
Dualarla büyümek, mezarlıklar arasında dualarla yürümek.