Senin dilinden yazamam, ne ben, ne de okuyanım anlar

Sağdan başlayan yazıdan, nerdeyse kalmadı anlayanlar

Senin zamanında meyhaneci, Dimitri beydi iki gözüm

Şimdilerde Ahmetler, ismetler, ya oğlum ya da kızım

Görseydin bu günleri, yazar mıydın? İstiklâl marşını

Batıya yırtık yama olduk, hiç görme pazarını, çarşını

Dünyada eşi olmayan bir boğaz harbini anlatırsın

Aynen bizde de öyle! tam bizdekini hatırlatırsın!

Sizin toplarınız küfrün üzerine gülleler yağdırdı

Bu düzen ise, Mü’min’i, kâfiri aynı kaba sığdırdı

Bedrin aslanlarına benzettiğin bir ordun vardı

Onlar, bizim taharetsizleri yanlarından kovardı 

Kuzum, diyorsun ki medeniyet tek dişli canavar

Ya şimdi bir görsen, canavarlarının kırk dişi var

Âsım’ın nesli çiğnetmedi namusunu kâfire, o zaman

Dini, îmanı yok ki, kendisi çiğnemekte bu zaman

Senin Şark, Şark diye yandığına, biz sırt döndük

İmân dolu serhat kalmayınca, olduk iyice hödük 

Dinin temeli ezanlar, duân bereketine devam ediyor

Onu akamete uğratan lâikler, bilmem ne diyor

Çocuklarımız evden mektebe her gün bal taşıyorlar

Lâkin, sokakta, sınıfta kokuşmuş sirke ile yaşıyorlar

Senin kardeşlerin, iffetinden burnunu göstermezdi

Çıksalar da zarûretten, kimselere ümit vermezdi

Bizde ar, namus yok, illâ ki kendini sokağa atacak    

Şerefsizler üşümese, sarmaş dolaş sokakta yatacak

Ah be kuzum, savaş gibi bir hayat yaşatıyorlar bize

Sâde olan ne varsa, sevgi, şefkât, merhamet geldi dize

Askerden, bürokrattan bu halkın çektiğini bir görseydin

Polise, zabıtaya zulüm diplomasını sen elinle verseydin

Kanun gibi, ânında iş bitiren bir Köse imamın vardı

Bizimki, kırk kapının ipini çeker, kırk celsede boşardı

Senin dertli bülbülün, yok yere koparırdı kıyametleri

Medya bülbülümüz düşman başına, tam kıyamet alâmetleri

Masum bir karıncanın Hac’a gittiğini tilkiden duysalar

Bulunmaz bir sermaye, o masumu tefe koyup oynatsalar

Sen geceleri çıra yakıyordun, bizi avizeler aydınlatıyor

Eşekten uçağa atlamak, insanlığımıza acep ne katıyor

Yetkisi olanlar hukuku gagalayarak guguk yaptılar

Hortumlar ayağımıza dolaşıyor, her şeyimizi kaptılar

İnsan, Ademden bu deme gene insan, değişmedi

Öfkesi, hiddeti, şiddeti belki biraz arttı, eksilmedi      

Sana, yeri geliyor canım, kardeşim, kuzum diyorum

Ne olur beni bağışla, inşallah edepsizlik etmiyorum

                                              Dt. Abdülkerim Karaağaç