Eli kalem tutan insan sayısı çok az.

Eli kalem tutan dedimse şair ve yazardan söz ediyorum.

İkide bir bu konuyu satırlara taşımamın maksadını elbette bilenler vardı.

Bazı gerçeklerin altını sürekli çizmekten yorulmaz insan.

Etrafınıza bir bakın. Hele de taşrada eliniz kalem tutuyorsa bunun delilikten başka bir şey olmadığını görürsünüz.

Üstad N.Fazıl “Cemiyet hayatını avuçlarına alanlar, kendi hayatlarını bir kenara bırakırlar” der.

İşte böyle. Cemiyetinin derdi ile dertlenenler kendi dertlerini unutuyorlar.

Dert unutulmaz ya… Kendi dertleriyle ilgilenemiyorlar desek daha doğru olur.

Toplum insanı böyledir işte.

Tıpkı derdi ve acısı olan tiyatro oyuncusuna benzerler.

Perde önünde seyircisini güldürür.

Gider perde arkasına derdine ağlar, fakat yine de belli etmez.

Kanaat önderleri, fikir adamları, eli kalem tutan samimi insanlar böyledir.

Dikkat ediniz her eli kalem tutan için aynı şeyi demiyorum.

Birilerinin adına elinde kalem taşıyanlar mevzuumuz dışıdır.

Kalemiyle hava atanlar, caka yapanlar kalemini kendilerine göre silah görenler bu çerçevenin dışındadır.

Yani kalemşorlardan söz etmiyorum.

Onlar yazsalar ne, yazmasalar ne?

Yazılan her yazının bir sorumluluğu vardır.

Cümlenin, kelimenin hatta harfin bile sorumluluğu vardır.

Bu sorumluluğun bilincinde olup kendini cemiye feda edenlerden söz ediyorum.

Herkes bu dağın kışına ayak uyduramaz, dayanamaz.

Ben bunda baharı beklemeden çekip giden çok insanlar gördüm.

Baktılar ki bu işten ekmek yok aş yok kaybolup gittiler.

Bu iş aş işi değil,  aşk işidir.

Geçmişten günümüze kadar bakınız.

Yeryüzünden en çok çileyi çeken kalemine aşkla sarılan insanlar olmuşlardır.

Dövülen onlar olmuştur, ezilen, sürülen hep onlar…

Kaç şair bilirim evinde huzur bulmaları yasaklanmıştır.

Sırça köşklerde birilerinin adına yazanlar anlamaz bunları…

Eli kalem tutan insan sayısı çok az.

Üstelik her geçen gün nesli de tükeniyor.

Var olanların kıymetini bilmek gerek…

Bunu da ancak kalem ve kelam ehli olanlar bilebilir.