ÜSTÜME DOĞDU GÜNEŞ. Ninem bunu hiç doğru bulmaz üstümüze güneşin doğmasını istemezdi.
Onu her zaman rahmetle anıyorum.
İçimi ısıtır her zaman onu hatırlamak… Güneşim o benim çünkü.
Üstüme nasıl titrerdi. Üstümde nasıl da titrerdi. Güneşin ışıkları gibi…
Onun ilgisi, sevgisi güneşim oldu hep…
Köye gittiğimde hemen girişte karşılar beni…
Yaşarken karşıladığı gibi tıpkı…
Arabadan iner hemen yanına varırım. Güneşim derim içimden… Kevser’im derim… Daha neler derim ah!
Duyar hepsini...
Ne yaman sevinir. Güneşler açar yüzünde… Al al olur yanakları…
Gözleri mi?
Onu sormayın işte!
Tarif edemem ki… Işıl ışıl bakar bana… Güneş güneş bakar ama yakmaz.
Yakmayan ama ısıtan güneştir o…
Şefkatin yorganını ilk o çekti üstüme!
Güneşiyle ilk o ısıttı.
Yaban ellerden, yaramaz dillerden ilkin o korudu beni.
Kaçışlarımda bile başka yere kaçtığını sanırken hep ona kaçmışım…
Onun eteği her zaman gölgeliğim olmuş.
Avuç içleri ne de güzel kokardı…
Kınayı biraz da onun elleri kınalı olduğundan severim ben bilir misin rüzgâr?
Küçücük yüzüm ninemin avuç içine sığardı ve ben o avuç içinde bir güzel ısınırdım.
Düşünüyorum da hep onda dinlenmişim.
Hep onda derlenip toplanmışım.
Hep onda bütünlenmiş yarımlıklarım.
Hep onda sağalmış yaralarım.
Çünkü o bana hep güneş toplamış…
İyilik biriktirmiş.
Güzellik saklamış.
Ah nenem!
Hâlâ bana topladığın güneşle ısınıyorum ben biliyor musun?
Biliyorum dedi rüzgâr. Neyi biliyorsun dedim.
Neneni ve sana topladığı güneşi dedi.
Hadi oradan!
Nereden bileceksin?!