Racine “Suçun da üstünlükler gibi dereceleri vardır,” demiş.

Kesinlikle doğru…

Biz insanların olumlu yönlerini görmeye çalışmaktan helak olurken onlar olumsuzlukları ile bizi mahvediyorlar.

Bu aralar en çok kızdığım insan tipi “geliyorum,” deyip de gelmeyenler… “Yapacağım,” deyip yapmayanlar, "olacağım," deyip de olmayanlar… Kısacası verdiği sözü tutmayanlar… Daha da genellersem “Yalancılar!”

İnsan yaş aldıkça bu tür karakter kazalarına sabrı azalıyor. Şaka yollu dile bile getiremiyorsunuz bazılarına. Çünkü anlamayacaklarından emin oluyorsunuz.

İnsan neden söz verir ki? Yapamayacaksa neden söz verir?

Burada gerçekten bahsettiğim elinde olmayan sebeplerden dolayı değil, elinde olduğu halde sözünü yerine getirmeyenler, beceriksizler, plansızlar…

Düşünün…

Bir arkadaşınızla buluşacaksınız. Saat belli, gün belli. O an verilmiş karar değil. Ki öyle bile olsa sonuç değişmez. Normal bir insan bunu daha önceden planlar. Geç kalmamak için gayret gösterir; bu hem kendisine hem de karşısındakine olan saygısındandır. Ama diliyle söz verip sözün önemini bilmeyenler bunu ciddiye almaz. Karşı tarafı küçümsediğinden ya da –önemsemediğinden- olsa gerek haber bile vermeye tenezzül etmez.

Oysa onun da yapacak işleri planları vardır ama verdiği sözü tutmak adına taviz vermekten korkar. Allah korkusu, sağlam bir kişiliği vardır. Emanet vakte hile katmaz.

Söz namustur, bunun erkeği kadını olmaz.

Belki de biz ana babamızdan verilen sözün yerine getirilmesini öğrendiğimiz için bunlar bize doğru gelmiyor. Demek ki anne babalarından gördüklerini uyguluyorlar diye düşünüyorum.

Vallahi şunu içtenlikle yazıyorum “Çocuk yetiştirmeyi bilmeyenler çocuk yapmasın.”

Tutamayacak olan söz vermesin.

Kimseyi mağdur etmesin.

Hayatımda kimseye yapmadığım böyle davranışları bana yapanlarla arama mesafe koymayı da bu yaştan sonra öğreneceğiz demek ki.

Ne demişler: Öğrenmenin yaşı yoktur…

Söz verip tutmamak suçtur, hem de büyük suç!