Bulmaca gibi konuşuyorsun diyordu.

Bulmaca gibi..

Eksik kelimelerin birleşmesini istemek

Hayatın tüm eksiklerini toplamasını talep etmek

Kolaya kaçmak belki de

Belki de hiç birisi…

Karşısındaki kişinin duygularına hitap eden kelimeleri bulamamak

Belki onunkisi..

Ön yargılarla gelme diyordu

Ben böyle biri değilim…

Ne görmek istediğin kişi nede gördüğün kişi…

Kelimeler kopuk geliyordu kulaklarına

Hece hece işitiyordu her şeyi

Bana duygularını saklama diyordu

En son seni seviyorum diyen sahi kimdi?

Sıra mı vardı aramızda?

Saçını savurdu sağ tarafa ben gidiyorum dedi.

Sonra arkasına bakmadan öylece çekip gitti.

Meltem KVK

Yukarda yazdığım dizelerin acaba hangisini yaşadınız veya yaşattınız? Baştan başlayalım hadi tek tek inceleyelim kendimizi. Bulmaca gibi değil mi insan.. Bende bulmaca gibi yazmayı severim. Sırası üstüne sıralanmış kelimelerim yoktur benim. Devrik cümleler kurmayı daha birçok severim. Kurallara saygı vardır ama duygular daha ağar basar benliğime ben duygularımı dinlerim.

Beşeri, ailevi, özel tüm ilişkilerde insanlar eksik duygularını tamamlamak için birilerinde yardım talep eder. Yardımın boyutu herkese göre farklılık gösterir. Bazı kimseler fazla boşluk bırakır cümlelerine..

Öylece bekler birilerinin bıraktığı boşlukları doldurmasını. Oysaki kahraman olmadan tamamlanmaz hayatlar. Her bir şey yarım kalır. Eskimemiştir bile anılar..

Toplum olarak görüyoruz ki bugün bir hayatı birleştirmek için söz veren bireyler daha oturdukları koltuk eskimeden ayrılıyorlar.

Bu işe eksik yarım kalmış, tamamlanmamış hayatlar mı diyelim.

Eksik duygular mı?

Birbirlerine verilmiş gerçek olmayan sözler mi?

Sabırsızlık mı?

Boşlukların çok fazla boş kalması mı?

Biz bu işlere ne diyelim..

Ön yargıyla açar insan gözünü güne. Havanın renginden esinlenir ve gün hakkında yorumlarını yapar. Bugün beni berbat bir gün bekliyor der. Sonra da ön yargılardan yakınır insanoğlu.  Ön yargıyla gelme der. Ben gördüğün kişi değilim, beni tanı tanıyınca anlayacaksın o kişi olmadığımı.

Kendine doğruları söylemeyen insan, bir başkasından hep doğruları söylemesini bekler.

Sahi insan kendine doğruyu söyler mi?

Olumsuzluklarının listesini tutan kaç insan var?

Yaptığı hatanın telafisi için özür dileyen kaç kişi?

Gurur kelimesini hataların kabul edilmesi ile orantılı gören kimler?

Bu konular suya yazı yazmak gibi olmadı mı? Belki de bu düşüncelerden dolayı pes etmek, ben haklıyım elbette ki demek. Gurur yapmak, kendini haksızken haklı gibi göstermek…

 Eksik cümleler ve hayatlarda gizli insan.