“Her söylediğin doğru olsun ama her doğruyu her yerde söyleme.” diye yapılan ikazlar boşuna değildir. Hemen hemen bütün irşad kitaplarında şu misal verilir:

Adamın biri;

-Nerede olursa olsun ben gördüğüm doğruyu mutlaka söylerim, asla geri kalmam, diye iddiada bulunuyormuş. Kendisini ikaz etmişler:

-Her doğru her yerde söylenmez. Tepkiye sebep olacak doğru bazen eğri sonuçlara sebep olur, demişler.

Adam dinlemiyormuş;

-Ben sözümü dudaktan, gözümü de budaktan esirgemem, doğruyu gördüm mü hemen yapıştırırım, diye diretiyormuş.

Bir gün bir adamın şahide ihtiyacı olmuş, hep doğruyu söylerim diyen adam da konuyu iyi bildiğinden, şahitlik yapmayı kabul etmiş. Kadı efendinin karşısına çıkmış.  Doğrucu adam bakmış ki, kadı efendinin bir gözünde sargı var, gözünün biri görmüyor, tek gözle bakıyor kendisine;

-Selamün Aleyküm kör kadı, deyip oturmuş. Haliyle Kadı Efendi de bu münasebetsize kızıp, “Atın şu terbiyesiz herifi içeriye!” diyerek hapsi boylatmış. Hapishanede çevresini saran mahkûmlar ısrar etmişler,

-Hangi suçtan dolayı hapse atıldın? diye. O da omuzlarını silkerek cevap veriyormuş:

-Ben suç falan işlemedim, sadece doğruyu söyledim, Selamün Aleyküm kör kadı, dedim, o da beni hapse attı. Mahkûmlar gülüşmüşler:

-Efendi, her doğruyu her yerde söylemek doğru değildir. İşte böyle münasip olmayan yerde söyleyeceğin bir doğru, münasip olan yerlerde söyleyeceğin birçok doğrulara da mani olur, şahitlik bile yapamaz hale gelirsin! Keşke o gereksiz doğruyu söylemesen de şahitliğini yapsan, bir haksızlığı önleseydin diyerek adama nasihatte bulunmuşlar.

İnsanın, bir şeyi nasıl söylediği, ne söylediği kadar önemlidir. Hatta bazen söyleniş biçim ve tarzı, söylenenden daha bir önem arz eder. Bu yüzden eskiler “Usûl, esasa mukaddemdir.” demişlerdir. Yani tarz ve metot maksattan önce gelir. Maksat haktır, tarz ise hakkın söylenme makamı ve biçimidir. Yanlış usul; hak gayeyi hakka ulaştırmaz.

İnsanın her söylediği hak ve doğru olmalıdır. Ama her hak ve doğruyu her yerde ve herkese söylemek, makamın ve zamanın müsaitsizliği yüzünden, doğru olmayabilir.

Peki,  “Acı da olsa hakkı söyle” hadisini nasıl izah edeceğiz? Bu konuda İmam-ı Birgivi hazretleri şu yorumu yapar;

-Şayet sana ve başkasına bir zarar gelmeyecekse hakkı söyle! Ama şiddetli bir zarar gelecekse susup idare etmek günah değil, belki bazı yerlerde müstehap bile olabilir.

Aslında girişi bu kadar uzun tutmakla anlatmak istediğim konuyu iyice açıklamış oldum. Son günlerde neredeyse 30 yıldır büyük olarak bildiğimiz, siyaseten takdir ettiğimiz kişilerin gazetecilerin önünde ileri geri konuşmaları bana “Her doğruyu her yerde söylemek hak mıdır?” gerçeğini düşündürdü. Seçime girilirken gazetecilere “8 Haziran’da konuşacağım” demek, 8 Haziran’da konuşulmasından daha büyük bir gaflettir. Bu demek değildir ki, hakikatler konuşulmasın, gerçeklerin üstü kapalı kalsın. Hayır, kesinlikle kast ettiğim nokta bu değil. Ama Cumhurbaşkanımız Sn. Recep Tayyip Erdoğan’ı küçük düşürmeye cüret etmek, hatta cüret etmeyi düşünmek bile kimsenin haddine değil. Üstelik bu açıklamaların Sn. Başbakanımızı ve hükümeti, korumak içgüdüsüyle yapıldığı iddia ediliyorsa, aklımızla dalga geçiliyor demektir.

AK PARTİ dışındaki insanların anlamadığı en önemli husus şu: Bu millet niçin (her türlü iftira, değersizleştirme kampanyaları, dost bilinenlerin hainlikleri, iç ve dış Türkiye ve Erdoğan düşmanlarının çabalarına rağmen) Cumhurbaşkanımız Sn. Erdoğan’dan vazgeçmiyor? Çünkü onda şu ana kadar hiçbir siyasi de göremediği samimiyeti görüyor. Bu samimiyeti gidermeye yönelik her söz ve davranış, seçmen nezdinde gerekli cevabı her zaman görecektir.

Herkesin ve özellikle sorumluluk mevkiindeki siyasilerin bin düşünüp, bir söylemesi gerektiğine inanıyorum. Aksi takdirde “dostumuzun yüz karası, düşmanımızın maskarası” oluruz.