B.

            AYRILIK TABLOLARI ve KAVUŞMA ANI

= Sevgili Peygamber’imizin(sav) ölümü =

(5)

Ben (Hz.Ayşe) Fatıma’nın çocuklarını (Hasan ve Hüseyin) Resulullah’a yaklaştırdım. Onları öpüp kokladı.

Bu arada ölüm meleği geldi.Selam verdi. Girmek için izin istedi.

Resulullah ona izin verdi.

Ölüm meleği “ Bize ne emredersiniz ya Muhammed ?” dedi.

Resulullah  “ Şimdi  beni Rabb’ıma götür” diye cevap verdi.

 Ölüm meleği dedi ki

“ Evet, senin bu gününden Rabb’ına gelince O seni iştiyakla (arzulayarak) beklemektedir. O sen de durakladığı gibi hiçbir kişide duraklamamıştı. Hiçbir kimsenin yanına izinsiz girmekten beni men etmemişti. “

Ölüm meleği bunları söyledikten sonra çıkıp gitti.

 Peşinden Cebrail(as) geldi.

“Selam sana ey Allah’ın Resulü ! “ dedi ve devam etti :

 -Bu benim yer yüzüne son inişim . Artık ebediyen vahiy kesildi. Dünyanın işi tamamlandı. Benim , yer yüzünde senden başka kimseye ihtiyacım yoktu. Benim , yer yüzünde bir işim yoktu. Sadece senin orada bulunuşun beni sana çekiyordu. Artık orada durmama lüzum yok.

Hz .Ayşe devam eder :

-Ben kalktım.Resulullah’a yaklaştım. Başını göğsüme koymak istedim. Göğsünden tuttum. O, başını örtmeye çalışıyordu. Alnı öyle bir terlemişti ki ben insanda asla böyle bir ter görmemiştim . Bu teri akıttım.Hiç bir şeyin kokusu bunun kadar güzel değildi.

O biraz kendine geldiği zaman ben şöyle dedim :

- Anam,babam,canım ve ehlim sana feda olsun. Alnın ne kadar çok terledi.

-Ey Aişe ! Müminin canı ter ile çıkar.Kafirin canı ise –eşek canı gibi- ağzının yanlarından çıkar.

Bu sırada kardeşim geldi. Resulullah onu babama (Hz.Ebu Bekir) gönderdi. Fakat hiç kimse gelmeden Allah resulü vefat ettiler. Allah, onları Resulullah’ın ölümü anına yetiştirmedi. Çünkü Cebrail ile Mikail’i bu anda görevlendirmişti. Resulullah’ın ölümü anında görevli olarak onlar bulunuyordu.

Allah Resulü kendinden geçince “ Yüce Arkadaş !” diyordu. Tekrar kendine gelince ise şöyle dedi  “ Namaz .. Namaz .. Siz cemaatle namaza devam ettiğiniz sürece günahlardan kaçınacaksınız. Namaz..Namaz..” diyordu.

( Sevgili Peygamber’imizin hastalığı 13 gün devam etmişti )

Allah ondan razı olsun ; Hz.Ayşe anlatır :

-Resulullah vefat edince herkes ağlamaya başladı. Öyle ki ağlayışlar yükselmişti. Resulullah benim elbisemle örtülmüştü. Halktan kimisi Resulullah’ın ölümünü kabul etmiyordu. Kimisinin dili tutulmuştu. Öyle ki bunlar uzun bir müddet sonra konuşabildiler. Kimisi birbirlerine düştüler.Kimisinin akılları durdu. Kimisi de durakladılar. Kımıldayamıyorlardı. Hz.Ömer , onun ölmediğini söyleyenlerdendi.

 Hz.Ali duraklayanlardan, Hz.Osman dili tutulanlardandı.

 Bu sırada Hz.Ebu Bekir ile Hz.Abbas’ın durumları ise bambaşkaydı. Allah onlara tevfik vermiş, Resulullah’ın ölümü karşısında tutulacak doğru yolu onlara göstermişti. Halk her ne kadar Hz.Ebu Bekir’in sözü ile intibaha (uyanış) geldi ise de bu sırada Hz.Abbas gelerek onlara hitaben dedi ki

 “ Kendisinden başka ilah olmayan Allah’a yeminle söylerim ki muhakkak Resulullah ölümü tattı. Resulullah sizin aranızda yaşarken Allah şöyle buyurmuştu “ Muhakkak sen de öleceksin.(Ey Muhammed) , onlar da elbet ölecekler. Sonra ey insanlar, hiç şüphesiz hepiniz Rabb’ınızın huzurunda muhakemeye çekileceksiniz.” ( Zümer S- 30/31)

Hz.Ebu Bekir , Resulullah’(sav)ın vefat haberini Hazrec oğullarının evinde aldı.

Hemen çıktı. Resulullah(sav)ın evine girdi.

Ona baktı. Üzerine eğildi , öptü ve :

1. Anam , babam sana feda olsun ey Allah’ın Elçisi  ! Allah(cc) sana ölümü iki defa tattıracak değil . Allah’a yeminle söylerim ; Resulullah (sav) vefat etti.

Daha sonra orada toplanan ahaliye dönerek ;

1. Ey ahali ! Kim MUHAMMED(sav)e tapıyorsa bilsin ki  muhakkak MUHAMMED(sav) ölmüştür. Kim ki MUHAMMED(SAV)in Rabb’ına tapıyorsa bilsin ki O (cc) hayattadır, ölmez.

Allah(cc) buyuruyor ki “ MUHAMMED sadece bir PEYGAMBER’dir. Gelip geçmiştir. Şimdi O ölür yahut öldürülürse ökçelerinizin üstünde gerisin geri mi döneceksiniz ? Kim böyle iki ökçesi üzerine (ardına) dönerse elbette ALLAH’a hiçbir zarar vermiş olmaz . ALLAH, şükredip sabit kadem olanlara  mükafat verecektir.”(Al-i İmran S.- 144)

         Sanki sahabe o ana kadar bu ayeti hiç işitmemişti.

Hz.Ebu Bekir’in yukarıdaki sözleri ve bu ayeti okuması üzerine herkes kendine geldi.

                                              * * *

-  Bu yazı dizisi İmam-ı Gazali’nin “İlâhî Nizam” isimli kitabından sadeleştirilerek alınmıştır.  -