Hiç farketmeden hem de geçiyoruz günde bilmem kaç kez. Huzurlu yuva, huzurlu iş, huzurlu eş, huzurlu ortamlar arıyoruz. Ama biz  huzursuzluğu yaşıyoruz. Ama aslında farketmeden huzurun yanından geçiyoruz.

Geceleri uykusuzluk çekiyoruz, uykumuz çok olduğu halde gözümüz uykuya doymuyor. Buhranlar içersinde kıvrım kıvrım kıvranıyoruz.

Uyanıyoruz bir sabaha. İçimiz gibi dışarsıda kapkaranlık pencereden baktığımızda. Sıkıntımız bir hayli büyüyor. Huzurun ama biz yanından geçiyoruz. Kahvaltı masasına oturuyoruz, envai çeşit yiycekleri midemize indiriyoruz. Doyuyoruz da yine de doymadığımızı hissediyoruz.

İşimize gidiyoruz huzurun yanından geçerek…

İşimizde sıkıntımız devam ediyor, para derdi bu sefer. Borçlarımı ödeyebilecek miyim? Bu ayı nasıl geçireceğim vs vs… On binlerce sorular, korkular. Huzurun yanıbaşında hem de…

Aldırış etmeden geçip gidiyoruz huzurun yanından…

Eve geliyoruz eşimiz bizi bekliyor. Masa kurulmuş yemekler soğumaya yüz tutmuş. Eşlik ederek yemekleri kaşıklıyoruz. Ve onunda sonu gelip tabağımız boşalıyor, midemiz yine doyumsuz doyuyor. Ve biz huzurun yanından yine çok hızlı geçiyoruz…

Vakit uyku vakti, uyku göçüyor gözlere. Ruhlarda bir sıkıntı. Koyuyoruz başımızı yastığa. Rahat sandığımız yatağımız batmaya başlıyor vücudumuzun her bir yerine. Ve biz yine huzurun yanında uyumaya başlıyoruz aldırış etmeden, iç huzursuzluğumuzla başbaşa…

Ve bir ses: Neden kılmadın beni? Sabah, öğle, akşam ve yatsı…

Neden eğilmeden huzura…

Tadın tuzun kaçtıysa, neden tatlandırmadın damağını, neden tuzlamadın yemeğini…

Neden aç bıraktın ruhunu?

Neden huzurun yanından geçtinde bir selam vermedin, ben geldim niye diyemedin ?

Yoksa unuttun mu sen de:

Hayatın tadı tuzu, yaradılış gayesi, insanlığın emri olan, göz nuru NAMAZI…?

Unutürlür mü derman, unutur mu insan huzuru? Yanından çokça geçiyoruz, eğ o başı secdeye. Eğilde ruhun yükselin Alemlerin Yaratıcısının makamına. Eğilde kalbin gerçek ritmini bulsun. Kalbin bir başka atsın secdede.

O atan kalbin bir gün secdede durması ümidiyle….

Vesselam