Geçen gün TV’de spor yazarı Cem Dizdar’ı seyrediyordum. Agresif, ajite, asabi yorumlar yapan ve sosyal medyada beğenmediği yorumlar yapanları azarlayabilen bir karakterdir Cem Dizdar. Kendisi de bu yapısından memnun olmasa gerek psikolojik yardım almış. Belirtmedi ama muhtemelen doktor ona teskin edici ilaçlar vermiş. Bu tedavi sakinleştirmiş ama bu sefer de kendisinde “adam sendecilik”, “boşvermişlik” ve fazlasıyla bir rahatlama olmuş. Bu ruh hali yorumlarına yansımış ve program ratingleri düşmüş. Anlamış ki onu Cem Dizdar yapan işte o sinirli ve ajite yapısı.

Benzerini ben de yaşamıştım. Benim de esprili, neşeli ve rahat bir yapım olduğu söylenir. Yıllar önce kendi kendime “acaba insanlar beni çok mu sulu buluyor” diye sordum ve ciddileşmeye karar verdim. Bu sefer de dostlarım bana bir hastalığım olup olmadığını sormaya başladı. Anladım kı beni ben yapan işte o nüktedan ve rahat yapım.

Anlaşılıyor ki her bireyin toplum içerisinde temayüz etmiş ve şahsına münhasır bir “aroması” var. Nasıl her yemeğin, her içeceğin bir tadı ve kokusu var, her insanın da kendisine has bir aroması var. Bu aroma sonradan kazanılan bir şey değil; Allah’ın bize doğuştan yüklediği bir nevi program, bir nevi hediye.

Gelin Yunus Emre’nin meşhur şiirini hatırlayalım: “İlim ilim bilmektir, ilim kendin bilmektir. Sen kendini bilmezsin, ya nice okumaktır.” İnsan yaratılış itibarıyla bilmeye, gizli görünenleri öğrenmeye ve meraklı bir yapıya sahiptir. Daima arayış ve araştırma ihtiyacı içindedir. 

Hala aromamızın ne olduğunu bilmiyorsak dostlarımıza ve sevdiklerimize sorarak tespit edelim. Eğer beğenmiyorsak onu değiştirmek yerine Allah’ın bize bir armağanı olan bu aromayı içselleştirelim. Aromanız hem hayatınızı kolaylaştıracak hem de sizi daha cazip hale getirecektir. Tıpkı Cem Dizdar ve benim yıllar önce yaptığımız gibi. 

Sizin aromanız ne?