YOKSA, ONLAR BİZ DEĞİL MİYDİK

Heyecan ve ihlâsın fazla, bilginin az olduğu günlerdi

Âlemlerin Efendi’sine hayran, sahabe gibi yaşardık

Bu beyinde öyle güzel umutlar besleyerek yeşerttik ki

Küçücük odamızda devasa devletleri çiğner, aşardık

Olmaz değildi hiçbir şey, hâyâllerin sınırı mı olurdu

Çağırılınca bir hizmete, ardımıza bakmadan koşardık

Sayımızın azlığı dağları aşmamıza engel olamazdı

Çünkü, biri birimizi canı gönülden sevmeyi başardık

Bu yola çıkıp da kaybetmek aklımızın ucundan geçmezdi

Biraz sonra gelecek nice güzel günlerin arzusuyla coşardık

Pek kıymeti harbisi yoktu ceplerimizdeki paranın pulun

Şimdikiler gibi ceplerinde akrep taşıyacaklara şaşardık

Herkesin kendine hâs dertleri vardı içlerini kemiren

Onu derman olacak birilerine açar, ya da  susardık

Harama uzandığını duyduğumuzda bir ayağın, bir elin

O bir lokma dahi olsa, vallahi hemen parmak verir kusardık

Güneş bile bir anlamlı doğardı o zamanlar üstümüze

Çünkü, biz daha güneş doğmadan uyanıp toprağa basardık

O vakti ıskalayanların âhireti de ıskalayacağına inanır

Uyuyana, “ancak ölüler, deliler ve çocuklar uyur” diye kızardık

Kuşların ötüşü, kelebeklerin kanat çırpışı bize verilen selamdı

Rüzgârın akışına bırakmazdık dik duruşumuzu, sanki bir mezardık

Dışarıdan bakınca, zamanın geçmesine aldırmaz görünürdük

“Niçin, niçin daha çok çalışmıyoruz” diye hayıflanır, yanardık

Bereketli gecelerimizde kafamız çatlayıncaya kadar düşünür

Aklımız boşuna verilmemişti bize, dinlenmek için namaz kılardık

Derdimiz bilirdik diğer insanların da bütün dertlerini

Hastalar bizim hastamızdı, fakirleri gözetir kollardık

Fertler kâmil olursa, toplumun da kâmil olacağına inanır

O gün bir kişinin kalbini ısındırabilmişsek sanki uçardık

“Bir kutsal kitap arası dolar” uzatmıyorduk karşımızdakine

Sıcak bir gülümsemeyi, samimi dili ve dokunuşu sunardık

Yalnız, korkmuyor da değildik, böbürlenip  şımarmaktan

“Amaçtan sapıp araca râm olmak, öylemi?” orada donardık

“Yarın sayımız artarsa, büyürsek aynı heyecanı duyacak mıydık?

Yoksa yaratılışımızı unutup, kestiğimiz dala mı konardık?

Keşke, bu sorulara hiç düşünmeden “hayır” diyebilseydim

Demek, düşünmeden konuşmakla, kendi kuyumuzu kazardık

Şimdilerde, bitmek bilmeyen gecelerde bunları düşünüyorum

Bencil, kendine yontan insanlar biz isek, onları nasıl sollardık

Yoksa onlar bir görünüp, bir kaybolan masal kahramanları mıydı?

“Hayat böyle yaşanır” diyen o uyarıcıları daim arardık

Belki de bahsedilen “O”, bizdik de fetret devrinde miydik?

Belki de zümrüdü anka gibi dünyaya tekrar doğardık

Gönlüm ikinci şıktan yana, hiç karamsar değilim dostlar

Bir rahmet olup, insanlara sağanak, sağanak yağardık

           Dt. Abdülkerim Karağaç