Kaç kuşak öldürdük içimizde, kaç asrı bıraktık geriye. Her yeni yıl bir sonraki yıl adına utanç vesilesi olarak tarihe adını yazar oldu.

Sokaklar insan kılığına girmiş çıplak canlılarla doldu. Nasıl bir devrin içine düştüğümü her gün sorar oldum kendime. Daha nereye kadar devam edebilir bu sokak rezilliği.

Haneler de aile kalmadı, kim kimin eğitiminden sorumlu belli olmaz oldu. Ne anne anneye, ne de baba babaya benzer oldu.

Biliyorum sözlerim biraz can yakıyor. Soruyum size bugün Peygamber Efendimiz size ziyarete gelse nasıl tanıştırırdık ailemizi.

Bugün bu soru düştü benliğime ve sonra İbrahim Sadri Beyefendi’nin seslendirdiği bir şiir…

“Hz. Peygamber (S.A.V.) Efendimiz evinize gelse

Eğer bir gün, Hz.Peygamber (S.A.V.) Efendimiz ziyaretinize gelse, yalnızca birkaç günlüğüne, aniden çalsa kapınızı. Merak ediyorum neler yapacağınızı!..

Biliyorum ama, böylesine şerefli bir konuğa en güzel odanızı açacağınızı, O‘na sunacağınız tüm yemeklerin en iyisi olacağını ve inandırmaya çalışacağınızı, O‘nu evinizde görüyor olmaktan mutluluk duyacağınızı, gerçekten de evinizde O‘na hizmet etmekten alacağınız hazzı , fakat söyleyin bana! Hz. Peygamber (S.A.V.) Efendimizi, evinize doğru geldiğini gördüğünüzde O‘nu kapıda mı karşılayacaksınız? Yoksa O‘nu içeri almadan önce aceleyle bazı dergileri, gazeteleri çarçabuk saklayıp yerine Kur‘an-ı Kerim‘i mi koyacaksınız? Peki hâlâ Amerikan filimleri seyredecek misiniz televizyonda? Ya da kapatmaya mı koşacaksınız aceleyle? O size kızmadan önce.

Kim bilir, belki de ağzınızdan hiç çıkmamış olmasını dilerdiniz. Hatırlayabildiğiniz en son çirkin kelimenin. Peki ya dünyalık müziğinizi, kasetlerinizi de saklayacak mısınız? Ve bunun yerine ortalığa kitaplığınızın raflarında tozlanmış hadis kitapları mı çıkaracaksınız? Hemence içeriye girmesine izin verecek misiniz? Yoksa telaşla ne yapayım diyerek, sağa-sola mı koşturacaksınız?

Merak ediyorum! Eğer Hz. Peygamber (S.A.V.) Efendimiz, bir kaç günlüğüne sizinle birlikte yaşasa, yapmaya devam edecek misiniz, her zaman yaptığınız şeyleri? Ailenizdeki sohbetler eski hallerini koruyacak mı? Her yemekten sonra sofra duası etmeyi yine zor mu bulacaksınız? Hiç yüzünüzü asmadan, oflayıp puflamadan her vakit namazını kılacak mısınız? Ya sabah namazı için sıcacık yataktan erkenden fırlayacak mısınız? Peki ya yine mırıldanacak mısınız? Her zaman söylediğiniz şarkıları? Peki, bilmesine izin verecek misiniz, aklınızın ve ruhunuzun beslendiği şeyleri? Yoksa hiç bilmemesini mi isterdiniz? Şöyle diyelim ya da, gideceğiniz her yere götürebilecek misiniz Hz.Peygamber (S.A.V.) Efendimizi de? Yoksa bir kaç günlüğüne değişecek mi planlarınız? Tanıştırmaktan onur duyar mısınız? Yoksa hiç karşılaşmamalarını mı umardınız, Hz. Peygamber (S.A.V.) Efendimizin ziyareti bitene dek birbirleriyle arkadaşlarınızın. Şimdi söyleyin açık yüreklilikle! O‘nun kalmasını ister misiniz sizinle? Sonsuza dek, hep birlikte. Yoksa rahat bir nefes mi alacaksınız? Ziyareti bitip gittiğinde. Gerçekten bilmek ilgi çekici olabilir değil mi? Silmek ve düşünmek eğer bir gün Hz.Peygamber (S.A.V.) Efendimiz ziyaretinize gelse, yapacağımız şeyleri!”

Düşündük mü şimdi? Nasıl bakarız yüzüne acaba kaçımız tanıştırırız ailemizi ve kaçımız gurur duyarız onlarla soruyorum size!

Nasıl bir medeniyetin bağrına düştük böyle! Kim baş, kim ayak oldu!

Ve kim dur diyecek bu şuursuz gidişe! Özgürlük dediler sokakları ahlâksızlık kampına çevirdiler. Her sokak başında birbirleri ile sarmaş dolaş olan şuursuzlar, bugün sokakların tam ortasına düştü. Evladım ile sokakta yürürken utanır oldum. Yazınca yobaz, yazmayınca dinsiz oldum.

Soruyum şimdi evlatlarınız size ahirette:

“Neden bana dinimi öğretmedin?” Dediklerin de onlara ne diyeceksiniz? Hangi medeniyetin ahlakını örnek olarak göstereceksiniz? Sizden önce kaç toplum böyle yok olup gittiler…

Akıllanan insanlar cennet ile müjdelendiler. Aklını başına al ey insanoğlu!

Utanır oldum şehitlerimden, bastığım toprak adına. Hakkınızı helal edin, tüm şehitlerim.