Bir ay kadar önce eğitimci bir gönüllümüzün davetine icabet edip Pendik’te bir grup yatılı İmam Hatip Liseli öğrenciyle bir araya geldik. Deniz Feneri’nin Ramazan Ağabey’i İbrahim Uğurlu Bey ve kendisi de bir eğitimci olan Yusuf Baykal Bey de ekibimizdeydi.

Sabah namazından sonra icra edilen programda vakit sınırlıydı. Karşımda yatılı gençleri görünce kırk yıl önceye götürdü beni hafızam. 1974’te Çorum’un bir köyünden çıkıp İmam Hatip’teki ilk yılımı yatılı okumuştum. O günden bugüne köprülerin altından çok sular aktı. İmam Hatip’li bir lider önce Başbakan sonra da Cumhurbaşkanı oldu. Recep Tayyip Erdoğan milyonların duasıydı ama aynı zamanda bu ülkenin bazı vatandaşlarının da korkulu rüyası idi. 28 Şubatçılar’ın korktukları başlarına geldi.

“Azımızı çoğa sayın” deyip birkaç hususu paylaştık gençlerle. Gençler gittikten sonra ev sahibi idarecilerden birisi bir İmam Hatip’li hikâyesi anlattı. Benim için o gün çok kazançlı geçmişti. Bu hikâyede o kazancın bir kısmıydı:

“Bundan yıllar önce Gaziantep’in bir köyünden bir baba oğluyla birlikte şehre inmiş. Oğlunu İmam Hatip’te okutmak isteyen amca şehirde akrabaları, yakınları olmadığı için çocuğunu yatılıya kaydettirmek istemiş. İdareciler, “Yerimiz kalmadı” demişler. Oğlunun yıl kaybetmesi ile karşı karşıya kalan baba derin düşünceler içinde çare aramaya başlamış. Bir tanıdığına ulaşıp istişare etmiş, “Ne yapabiliriz? Yok mu bu işin bir çaresi?” diye sormuş. O tanıdığı da İmam Hatip Lisesinin yapımında büyük emek sahibi hayırsever bir tanıdığını arayıp yardım istemiş. Aranan kişi tam bir eğitim aşığı ve İmam hatip sevdalısıymış. İdarecileri aramış, “Sınıfa ilave masa sandalye alın, yatakhaneye ilave yatak atın, masrafları ben ödeyeceğim. Bu çocuğu geri göndermeyelim” demiş. Çocuğun kaydı yapılmış. O çocuğun adı, Mehmet Görmez imiş..

Geçtiğimiz günlerde Kayışdağı yakınlarında bir evde bir sohbet grubunun misafiri olduk. Deniz Feneri Derneği İstanbul Şubesi Genel Kurul Üyesi Turan Yetim Beyefendi’nin daveti üzerine gittiğimiz evde ülkemizin dört bir yanından misafirler vardı. Gümüşhaneli, Çankırılı, Sivaslı..Tanışırken, “Ben kendimi Ahmet Ziyaeddin Gümüşhanevi Hazretlerinden ötürü fahri Gümüşhaneli sayıyorum” dedim. Gümüşhane olmayan bir misafir, “Gümüşhane işini iyi hallettiniz, bakalım diğer iller bu kadar kolay olacak mı?” diye takıldı.

Kayışdağı Merkez Camii’nin cemaati olmak gibi ortak özelliklere sahip grup üyelerinin bazıları Yasin Suresi’nden birer ikişer sayfa okudular. Caminin İmam Hatibi de o meclisteydi, duayı da o yaptı. Yasin’i okuyanlar meğer Kur’an-ı Kerim okumayı aynı Hoca’dan öğrenmişler. Sakarya Hendekli Hoca, ileri yaştaki talebelerinin azim ve kararlılıklarından çok memnun ve mutlu görünüyordu. Allah böylesi meclislerin sayısını artırsın. Her hafta bir evde sohbet dinliyorlar, Kur’an-ı Kerim okuyorlar ve aralarındaki kardeşlik bağlarını pekiştiriyorlar.

Ev sahipleri Deniz Feneri’nden misafirleri karşılarında bulmuşken sözün çoğunu bize bıraktılar. Ben yıllar önce Deniz Feneri’nin işitme cihazı aldığı Ardahanlı Hazal’ın hikayesiyle başladım sözlerime.. Hazal 5-6 yaşlarında bir kız idi. Tek kelime konuşamıyordu. Çünkü kulakları duymuyordu. Ardahan’dan İstanbul’a teyzesinin yanına gelmiş. Teyze ve enişte Hazal’ın duyma ihtimalini araştırıyorlardı. Yapılan tetkikler sonunda işitme cihazı ile bir ölçüde duyabileceği anlaşılmıştı. Alınacak cihazın maliyeti ailenin imkânlarını aşıyordu. Eniştesi Hazal’ın durumunu Deniz Feneri’ne bildirdi. Dernek, Hazal’ın ailesiyle ilgili araştırmaları yapıp yardıma uygunluğunu tespit ettikten sonra işitme cihazını aldı. Hazal artık duyuyordu. Ama henüz hafızasında tek kelime yoktu.

Teyze ve enişte Hazal’la birlikte Deniz Feneri’ne teşekkür ziyaretine geldiler. Bir bayram öncesiydi. Hazal’ı eli boş göndermek olmazdı. Annesi, babası ve ikisi engelli kardeşleri için yeni kıyafetlerden bir koli hazırlayıp Hazal’ı uğurladık.

Kısa bir süre sonra Hazal’ın annesinden bir mektup ulaştı Deniz Feneri’ne. O, kızının duymasında emeği ve desteği olan herkese teşekkür ettikten sonra şunları söylüyordu; “Hazal kızım her yeni günle birlikte yeni kelimeler öğreniyor. Geçen gün bana ilk defa ‘anne’ dedi. Bana yaşattığınız bu mutluluğu ömrüm boyunca unutmayacağım. Sizin hep duacınız olacağım. Allah Fenerinizin ışığını hiç söndürmesin.”

Söz, Deniz Feneri İstanbul Şube Koordinatörü Yusuf Baykal’daydı. Onun anlattıkları da hazırûnun gözlerini yaşarttı: “2004 yılıydı. Amasya Merzifon’da bir okulun müdürüydüm. Bir gün mesai bitti. Öğrenciler gitti. Görevliler de çıkmak üzereydi. Bir çocuğun ayak seslerini duydum. O saatte bir çocuğun sınıflarda ne işi olabilirdi. Merak ettim. Sesin geldiği tarafa gittim. Sonunda sesin sahibini buldum. Sınıflardan birinde bir öğrendi kalorifer peteğine sarılmış, ısınmaya çalışıyordu. Tam anlamıyla şoke oldum. Öğrenciye, “Hadi oğlum seni evine götüreyim’ dedim. Gitmek istemiyordu. Gittik. Manzara içler acısı ve inanılması görüntüdeydi. Bir evin kömürlüğe benzeyen müştemilatında kalan bir aileyle karşı karşıyaydık. Anne zihinsel engelli, baba ise yatalak hastaydı. Çocukların her biri bir yana kıvrılmış, bir şeylere sarınmış, ısınmaya çalışıyorlardı. Ev demenin mümkün olamayacağı o mekânın her yanından soğuk giriyordu ve ortada yanan bir soba da yoktu. Bu durumdan o zamana kadar haberdar olmayışımdan ötürü kendimden utandım.

Kaymakamın yanına gittim. Birlikte bir çözüm bulalım diye. O, bir otelden bir haftalığına yer ayırttı. Otele götürmeden önce ailenin bütün fertlerini hamama gönderdik. Sonra Deniz Feneri’nin o dönemki Genel Başkanı Engin Yılmaz Beyi aradım. Hikâyeyi anlattım. ‘Ne gerekiyorsa bizim adımıza yap’ dedi. Bir ev kiraladık. Eşya alıp yerleştirdik ve aileyi yeni mekânlarına taşıdık. Kaymakama gidip gelişmeleri haber verdim. Yerinden kalktı ve gözyaşları içinde boynuma sarıldı. “Bugüne kadar aldığım en güzel haber bu. Omuzlarımdan ağır bir yükü kaldırdınız’ dedi. İşte, benim Deniz Feneri ile hikâyem böyle başladı.”

Günler, aylar, yıllar hızla geçiyor. Geriye ise iyilikler ve onları her hatırladığımızda içimize huzur dolduran hikâyeleri kalıyor.

recep.kocakk@gmail.com