Büyük bir acem şairi şöyle diyor; ‘ Ey Nebi ! bu mısraları seni övmek için değil , bilakis  şiirimin senin isminle şeref ve güzellik kazanması için yazıyorum...’ Ben de   bu yazıyı aynen bu düşüncelerle kaleme alıyorum. Yoksa o yüceliği , o güzelliği anlatmak kimin haddine. Onu öven zaten övmüş. Süleyman Çelebinin deyimiyle O, ‘ Bile yazmış adı ile adını...’

 Peygamberin güzelliğini ve yüceliğini gönlü açık, kalp gözü gören Yunus gibi,  Mevlana gibi, Bestami gibi erenlerin, şairlerin mısralarından, sözlerinden ve davranışlarından giderek görmek daha kolay. Onların söylediği  sözleri söylemek için mutlaka büyük bir sevgiyi ve  muhteşem bir güzelliği yakalamak gerekir. Geçenlerde Ahmet Özhan Televizyonda Manevi sevgiden, Platonik aşktan  bahsederken şöyle diyordu; ‘Ben inanıyorum ki Yunus Üstadımız,  Mevlana pirimiz bu güzel ve erişilmez mısraları bizim göremediğimiz ve onların da gördükleri  zaman hayretler içinde kalarak saatlerce kendilerinden geçmiş bir halde seyrettikleri manevi bir sahnenin ışıklarının tesiri ile yazıyorlardır...."

Bizim gibi şairliğe özenenler bilirler ki bu çok doğru bir söz. Çünkü ben şahsen büyük bir üzüntü, büyük bir sevinç, muhteşem bir güzellik , hoş bir manzara gördüğüm zaman ki yazdığım mısralar çok daha  etkili çok daha güzeldir. Böyle olmasına rağmen bizim şiirler o büyük üstatların satırları yanında ‘mani’ gibi kalıyorlar. Meselâ,  benim en çok sevdiğim şiirimin en güzel şu iki mısrası böyle bir anda yazılmıştı. Fakat O büyük gönlü, O göz kamaştıran güzelliği  görenlerin mısralarının yanında bu mısralar Güneş'in gölgesinde kalmış  yıldızlara benzemiyorlar mı?  

‘...Bir bebek kundağıdır gözümde taze mezar

Kara toprak annedir beni sallar dizinde...’   veya;

‘ Yâkup özlemlerime âteşi Nemrut düştü

Tutuştu Gök Kuşağım rengim siyahi düştü...’   

Diyeceğim şu ki her gönül eri, her büyük şair ancak kendi gördüğü ve hissettiği güzelliğin mesabesince güzel söz söyler ve hayat sürer. Bizler bu sevgi dağına tırmanamadığımızdan, o sevgi ummanına dalamadığımızdan,  Peygamberin güzelliğini ve yüceliğini Onu  gören ve onun sevgisine meftun olanların yazdıkları ve anlattıkları ile beyan edebiliriz ancak:                                                      

Yunusun deyimi ile on sekiz bin âlemin Mustafası(sav) olan Peygamberimiz,  Hz. Âişenin söylemi ile ‘YÜRÜYEN KURAN’ idi. Allah’ın nasıl bir insan, nasıl bir kul, nasıl bir eş, nasıl bir baba, nasıl bir dede, nasıl bir devlet başkanı... görmek istediğini merak edenler Peygamberimizin hayatını incelesinler. O  bu fani dünyanın da Âhiret’ in de gerçek hakkını veren bir hayat sürmüş ve bizlere bu konuda ebedi bir rehber olmuştur.

   O öyle bir eş idi ki; eşlerine bir kez vurmamış bir kez kötü bir söz söylememiş. Hiç birine bir tek emir vermemiş, Dünyalık bir iş için kimseye sinirlenmemiş.

    O öyle bir Cömertti ki; ‘Ne kadar güzel bir sürün var ey Muhammet!’ diyen bir kişiye :’ Senin olsun istermi sin ?’ diyerek bağışlayıvermiş ve bu cömertliği ile bir gönlü Cennetlik yapmış. Çünkü bu davranış karşısında şaşıran inançsız kişi insanlara koşarak :’Vallahi Muhammet fakirlikten korkmayacak kadar cömert . Bu derece cömertlik ancak bir peygamberde olur’ diyerek ihtida etmişti.

  O öyle bir baba idi ki; Sevgili kızı Hz Fatıma’ yı evlendikten sonra  sabahları  ;Kızım Namaza kalk’ diye her gün uyarır ve onun Cenneti kazanmasını  o kadar arzu ederdi.    

    O öyle bir devlet başkanı idi ki; her yükün en ağırını kendi çeker nimette en son, külfette en önde gelirdi. Mekke’den Medine’ye hicret eden en son o olmuştu. Adaleti fakir zengin güçlü fakir ayırt etmeksizin en güzel şekilde o uygulamıştı.

   O öyle bir Peygamberdi ki; bırakın  diğer peygamberleri, Cebrail in bile durup ; ‘Ya Muhammet bundan sonrası bana da yasak bundan sonra sen yalnız gideceksin’ diyerek terk ettikten sonra SİDRE-İ MÜNTEHAYA varan tek Resül oldu.

  O öyle bir dost idi ki; Üzüm salkımını yemeye en altta ki küçük tanelerden başlar, bunu  görüpte sebebini soran sahabeye ; ‘ Üzümün tatlı taneleri üsttekilerdir. Belki ben oraya varana kadar bir dostum gelirde onları ona ikram ederim’ diyecek kadar samimi ve dostluğa değer veren bir yüce gönüle sahipti.‘Yerlerde ve gökler de övülen’  anlamına gelen ‘Muhammed’ ismini taşıyan peygamberimiz’ e o kadar güzel övücü sözler söylenmiştir ki bunlar ciltlere sığmaz Bunlardan  Yunustan seçtiğim birkaç mısra  ile yazıma son veriyorum.

‘Canım kurban olsun senin yoluna / adı güzel kendi güzel Muhammet      

Şefaat eyle sen kemter kuluna /  adı güzel kendi güzel Muhammet...’

Bir kez yüzünü gören ömrünce unutmaya

Tesbihi sen olasın ol ayruk din tutmaya....

Sekiz  Uçmak  hurisi bezenip gelir ise

Senin sevginden gayri gönlüm kabul etmeye   

Ben seni sevdiğime Bahai derler ise

İki Cihan mülkünü verip baha bitmeye..