Ahmet Müfit Kutlu 08.03.2013 Cuma
YALNIZ KADINLAR MI SUÇLU ?
Kültürel sömürünün yaygınlaştığı, kadının bir cinsel araç olarak kullanıldığı çağımızda her yıl "Kadınlar Günü" kutlanır. Sanayileşme döneminde Batı’da kadın haklarının konuşulmaya başlaması iş alanındaki kadının sömürülme siyle ortaya çıkmıştır. İnsan hakları ve demokrasi konusunda araştırmaları olan eski sosyalist bir avukat, “genel ev" kadınlarının haklarıyla ilgili bir yazı kaleme almış ama meseleye hep mesai, sigorta ve ücret açısından bakmış. Çünkü gözündeki gözlük öyle.
Yazısının bir bölümünde diyor ki “Türkiye’de tescilli 15 binin üzerinde genel ev kadını bulunmaktadır. Genel ev kadınının ne koşullarda çalıştırıldığı, kaçı nın sigortalı ve sosyal güvenceli olduğu, işçi mi yoksa değil mi; ne menem bir şey olduğu belirlenmiş değildir..Bu kadınlar çalıştıkları evlerde tabiri caiz ise müebbet hapse mahkûm gibi çalışırlar..Bu kadınlar işçi ise fazla mesai ücretini kimden alırlar? Senelik hakkını, bayram tatili hakkını kim öder? Zamlı ücret alırlar mı?..Bu işe veda ederken servet sahibi olmuşsa kazanılan milyonlar nereye ve nasıl gitmiştir?..Kaçı sesini duyurabilmiştir?.. Geçenler de üç zavallı kadın Meclis kapısındaydı. Ellerini zincirlemişler. Başlarını ört müşler. "Sömürülen seks köleleriyiz” diye bağırıyorlardı. Biri sinirlerine hâ kim olamayıp hırçınlaşınca polisler Savcı’nın telefon emriyle alıp götürdüler.
Kadınların ekonomik ve sosyal hakları araştırılırken muhakkak bunların sor gulanması gereklidir ama kadının yapmak zorunda olduğu iş (!) insanlık onu ru ve gururu ile bağdaşıyor mu; önce ona bakmak gerekir. Bir kadının bede nini, etini satarak yaptığı bir işte hangi hak, hukuktan bahsedeceksiniz?
Bu kader mahkûmu kadınları o batakhanelere düşüren sistemin organizatör leri, iddia ederek söylüyorum ki hiç kuşkusuz erkeklerdir. Bu zavallı kadınla rın arka planında, genelde onları uçuruma iten hain ana, babalar ve namus suz kocalar vardır.
Bir din görevlisi anlatmıştı: “Merkez Cezaevine mahkumlarla sohbet için gi derdim. Bir gün kadınlar kısmında haylice coşmuştum ki arka sıralardan genç bir kadın ayağa kalkarak: ‘Hoca; sen ne anlatıyorsun? Hep kadınlara çattın. Erkeklerin hiç mi kabahatı yok? İçki içen, evinde rakı sofrası kurdu rup arkadaşlarını çağıran kocam, beni erkek arkadaşlarına satmak istedi. Kavga edip evden kaçtım. Karakola sığındım, orada bir polis benim ırzıma geçti. Karakoldan kaçıp ana babamın evine vardım, onlar da ‘sana yedirecek ekmeğimiz yok; kocanın evine dön!’ diyerek beni kapının önüne koydular. Sonra tekrar evime döndüm. Bir gece yine sarhoş kocam, beni arkadaşları na satmak isteyince elime geçirdiğim bir ekmek bıçağıyla kocamı öldürdüm. Hoca! Söyle bakalım yalnız biz mi suçluyuz?"
İzmir Emniyet Müdürlüğünün yaptığı bir araştırmaya göre genelev kadınla rının büyük çoğunluğu Ramazan ayında oruç tutmakta, kurban kesmekte, Allah’a inanmakta, yaptıkları işi çocuklarından gizlemekte, çocuklarını şehir de kiraladıkları evlerde parayla özel bakıcılara baktırmaktadırlar. Hepsinin özlemi, içinde bulundukları pis ortamdan kurtularak kendi evlerinin hanımı olabilmektir. Örümcek ağına düşen kanatları tozlu kelebekler gibi çırpınıp kurtulmaya çalışırlar.
Çok merhametlidirler. Ezilmişliğin, kirletilmişliğin, sömürü ve ihanetin hüz nü içinde inlerler. Dış görünüşleri acımasız, vahşi ve saldırgan ama iç dünya ları bir yangın yerinin sönmüş görünen kızgın küllerine benzer. Bu kadınla rın insanca, kadınca yaşama hakları vardır. Toplumumuza yakışan davra nış, bu bataklıkları kurutmak oradaki dalları kırılmış örselenmiş gül fidanla rının gül bahçelerinde yaşamalarını sağlamak olmalıdır. Bu kadınların kazan cından KDV alan sistem bana ters geliyor. Mesele, bu kadınların ekonomik haklarından ziyade onların sosyal hayatlarıdır. Ve mesele kadının insanca, kadınca yaşama meselesidir.