Neyi arıyoruz gerçekten?
Bu koşuşturmalarımız, bitmeyen telaşlarımızın sebebi nedir?
Neden sürekli istikamet değiştiriyoruz da aynı hedefe kilitlenemiyoruz? Acaba ne aradığımızı bilmiyor olabilir miyiz?
Biraz bu tarafa, azcık şu yana, bir miktar da öte tarafa seğirtmelerimizin altında yatan kök neden nedir dersiniz?
Neyi arıyoruz biz?
Önce azıcık eğleşmeli, bir nefes almalı, ikindi güneşine doğru sırtımızı ağaca yaslayıp düşünmeliyiz?
Bunu başarıp yön tayini yapmadığımız sürece hep koşturup duran ama menzile varamayan bir bîçare konumundan sıyrılmamız ne mümkün!
Heyecan gerekli mi?.. Evet.
Eksiksiz efora ihtiyaç var mı? Kesinlikle.
Eşi, dostu, yâreni alacak mıyız yanımıza? Bir tekmil.
Beslenme kaynaklarımızı, okumalarımızı, tefekkürümüzü genişletecek miyiz? Hiç tartışmasız.
Yürüyüşümüzde bir adımı değil bin adım ötesini ufkumuza dürbünleyecek miyiz? Yoksa yolda kalırız.
Edebiyattan, şiirden, musikiden, yürek dokumalarından haberdar olacak mıyız? Heybemiz bu ve dahası ile dolu olacak.
Gecelerimiz dolmaya, gündüzlerimiz taşmaya ayarlı olacak mı? Şaşmamacasına!
Yüreklerimiz sevdanın odu ile köz köz olacak mı? Mestane geldim, ben yâne geldim diyecek kadar hem de…
Başkalarının acısı acımız, sızısı sızımız olacak mı? Şüphe yok bunda zerrece.
Ama ille de hedefimiz belli olacak, muhakkak menzilimiz tayin edilmiş olacak… Neyi aradığımızı bileceğiz. Bileceğiz ki, nerede arayacağımızı da bilebilelim…
Kendi özümüzden özge menzil olmadığını bir güzel anlayalım.
Sözün burasında insanlığın Pîri Hz. Mevlana imdadımıza yetişiyor. Ne buyuruyor aşkın sultanı? “Seni seveni ara, seni arayanı sev!”
Var mı başka söze hâcet canlar! Yok.
O vakit gönüllerimize bir serlevha olarak ışıktan bir tabela gibi asıverelim.. Ne dersiniz?
“Seni seveni ara, seni arayanı sev!”