Yazmak kolaydır, anlatmak kolay, önemli olan uygulayabilmektir. Yazdıklarımı uygulamayı ilk önce benim nefsime nasip et Mevlam…
Bir ibadet şeklidir oruç. Oruç, tutmak demektir. Mideyi tutmak, ağzı tutmak, gözleri tutmak. Kısaca bir terbiyet metodudur. Çünkü nefis ölmez, ancak terbiyet edilir.
365 günün 30 günü mideye dur diyoruz. Her türlü gıdayı tüketmede hür olan mide, Ramazan ayında her türlü gıdaya `dur` diyor. Oruç, mideden tutun sindirim sistemine ve psikolojik açıdan her derde devadır.
Bir psikolojik eğitimdir. Aşırı arzuları kanalize eder. En önemlisi insana acziyetini anlatır.
Çok fakirdir insan. Çok muhtaçtır. İhtiyaçlarının çokluğuna aldanmadan hem de. İhtiyaçlarını karşılamakta acizdir. Ne kadar kusurlu bir varlık olduğunu tefekkür eder oruç sayesinde. Çünkü sahip olduğu hiç birşey ona ait değildir. O öyle şansada!
İftar sofralarında yediği ekmeğe dahi muhtaçtır. Bir ekmek yiyebilmesi için çok şeye ihtiyacı vardır, sadece para yetmemektedir. Parası olan düdüğü çalar, olmuyor işte. Çünkü bir ekmek yiyebilmesi için bir güneşe, dünyanın dönmesine, bulutlara ihtiyacı vardır. İşte insan anlar, muhtaç ve aciz olduğunu.
Nefse söz anlatmak zordur. Fakat oruca niyet ile gem vurur. Dizgine getirir. Çünkü insanoğlu çok nankordur. Kur’an bu gerçeği Adiyat süresi, 6.ayetinde ifade eder: “Şüphesiz insan Rabb’ine karşı pek nankördür.”
Değer anlatır oruç bize. Her gün binbir çeşit yediğimiz nimetlerin değerini. Sevmediğimiz nimetlerin kıymetini anlamaya başlarız. Belki de sevmeye…
Anlarız ve şükrümüzde bir artış olur. Verilen nimetlere şükrederiz. Şükrü anlatır oruç bize.
Ramazan ve oruç yoksulları hatrimiza getirir. Olmayanlara verdirir. Olmayanları hatırlatır. Herkesi kendisi gibi tok bilir, fakirleri de öyle sanar. Ama oruç sayesinde öyle olmadığını anlamaya başlar. Yoksunların ve açların çektiği elemi yaşamaya başlar. Eller yavaştan yavaştan gider ceplere.
Oruç çok şey demektir de, asıl olan orucu tüm hayatımıza yayabilmektir. Şükrü, acizliği, yoksulları gözmetmeyi SIRF Ramazan geleneği olarak bilmeyip, tüm hayatımıza yaymak önemlidir.
Zaten bizden istenen de bu değil mi?