Mühim olan içimizdeki Ermeni önyargısının geçmesi!

Arnold Joseph Toynbee’nin 1 Milyondan başlattığı rakamı 800.000’ne, Kamuran Gürün’ün 300.000’ne Yusuf Halaçoğlu’nun 56.000’ne sonrasında 6.000’ne hatta Ayşe Hür’ün ifadesiyle Ermenilerin Türklere soykırım yaptığına kadar vardırılan çeşitli rakamlarla ve iddialarla ortada tam anlamıyla bulanık bir Türk – Ermeni tarihi var. Geçmişten beri tüten bir duman var. Belli ki bir ateş düşmüş ortaya. Kimin tarafından ne kadar insanın öldüğünün/öldürüldüğünün ne önemi var. Ortada ahlaksızca, insanlık dışı işlenmiş bir yığın vahim olay var. Her iki tarafında masum olmadığı belli… Çünkü kimsenin eli tarihin derinliklerinde saklı olan bilgi ve belgelere ulaşmıyor. Bir taraf yıllardır kin tutuyor diğer taraf ısrarla inkâr ediyor.

Beni ilgilendiren husus; Türk halkının bilinçaltında yer eden “kötü Ermeni” “muhteşem Türk” takıntısıdır. Bir Türk bir Ermeni’yle aynı masada oturmaktansa neredeyse domuz postuna bürünüp uyumayı tercih ediyor. Abdullah Öcalan gibi bir adama duyduğu kini ve öfkeyi açık etmek için bile ona “Ermeni dölü” ya da “Ermeni piçi” demiştir/demektedir. Bir insanı karalamanın, dışlamanın, yok etmenin, silmenin en kestirme yolu şeceresinde bir Ermeni olup olmadığına bakmaktan geçer. Varsa zaten o “insan değil gibi” bir şeydir. Hatırlayınız bir ara Abdullah Gül’ün annesi Ermeni mi değil mi ona bakıldı  “…Soyağacının en başında Sivaslı kuyumcu Hüseyin Efendi var. Aile, Sivas'ta "Sarrafzadeler" olarak tanınıyor. Hüseyin Efendi'nin bilinen tek oğlu ise Şeyh İbrahim Tennuri….”Annesinin uzaktan-yakından Ermeni olduğunu bulurlarsa yandı Cumhurbaşkanı!

Türkiye cumhuriyeti ideolojisinin kodlarında ötekine karşı bir tavır, dışlama ve yok sayma vardır. Kürtlere de daha düne kadar Türk diyorlardı.Hala Kürtçeyi tanımayan bir ülkenin insanlarıyız.Yeri geldiğinde kendi ülkesinde kendinden olanı bile acımadan harcayan,öldüren bir politikanın üretildiği yerdir burası.. Mayıs 1977 Taksim katliamı, 16 Mart 1978 üniversite katliamı, Nisan 1978 Malatya katliamı. Aralık 1978 Maraş katliamı. Şubat 1979 Abdi İpekçi cinayeti. Mayıs 1980 Çorum olayları. Dersim…12 Eylül 1980 darbesi ve özellikle Diyarbakır Cezaevi işkenceleri. 1000 kişiyi aşan yargısız infazlar, köy yakmalar, dışkı yedirmeler.1993 Sivas Madımak katliamı ve 1995 Gazi olayları. Özel Harp Dairesi, JİTEM, Batı Çalışma Grubu, Cumhuriyet Çalışma Grubu, Balyoz, Kafes, Hizbullah'a destek ve her daim darbe hazırlığı gibi kanunsuzluklar.Susurluk ve Ergenekon rezaletleri vs.. Yani kafa böyle bir kafa…

Milliyetçi kesime gün doğdu. Arayıp da bulamadıkları ortamdır böyle ortamlar. Sanki insanlık tarihinin en saf, en temiz, dürüst ve ahlak sahibi insanlarıymış gibi hareket ederler bu ara. Artık diğer ülkelerin kirli çamaşırları bir bir ortaya dökülür. ABD! 70 Milyon Kızıldereli’yi öldürdün sen önce kendine bak misali. Sonra anlı- şanlı şerefli Türk soyundan geldiğimizin altı çizilir vs. Ermenilere gelince “madalyonun öbür yüzü” söylentileri baş gösterir ama nedense Diyarbakır cezaevi işkenceleri için yoktur bu madalyonun öbür yüzü. Hasan Celal Güzel özür kampanyası ile alakalı bir yazısında şöyle diyordu; “Kendini insancıl ve liberal göstermek için tarihî gerçekleri inkâr ederek Türk Milleti’nin şeref ve itibarı üzerinden caka satan, büyük kısmı aldatılmış bir avuç aydın bozuntusunun özürnâmesi, milletimizin sırtına âdeta bir ihanet hançeri gibi saplandı.”Evet tabuları yıkmak gerçekten çok zor.Söz konusu devletin ali menfaatleri olunca görüyorsunuz ortamı…

Acımasız ırkçılığın, faşistliğin dibe vurduğu bir ülkede yükselen her erdemli sese kulak verilmesi gerekir. Ulus devlet inşa etme sürecinde İttihat ve Terakki’nin yaptığı her türlü edepsizliği bugün savunacak değiliz. Ülkeler Ermeni soykırımını bir-iki oy farkıyla geçirmiş olabilirler. Bu durum içimizdeki Ermeni önyargısını depreştirmemeli..Tarihte yaşanmış ne kadar acı varsa er yada geç ilahi adaletin tecellisiyle gün yüzüne çıkar.Mühim olan bizim içimizden Ermeni önyargısının,nefretin ve düşmanlığın geçmesidir.Herkes oylamasını yapsın bu ara…