Platformun en önündeydi…Bir ara göz göze geldik onunla…Yanına yaklaşarak fotoğrafını çekmek istedim, utanmıştı… Adını sordum söylemedi… Üstelik zeytin karası gözlerini de kaçırdı benden…
Adı “Elif’miş, öğrendim…
Annesi ve ablalarının yanı başında duruyordu… Yeşil bandajı başına bağlamıştı… Küçücük ellerinden biri “işaret parmağıyla” “gökyüzüne dokunarak” “şehitlere”, biri de sıkıca tuttuğu Filistin bayrağını sallayarak, Filistinli “akranlarına” selam gönderiyordu…
“Fotoğrafımı çek” der gibi gülümsedi sonra… Meğer “şiiri” varmış ezberlediği…
Annesi, “Hadi kızım oku, abi gazeteci” dedi…
Konuşmaların sloganlara karıştığı meydanda, adeta tüm dünyanın duymasını ister gibi minik sesiyle okumaya başladı…
*
“Asla öldürmeyeceksin”
Tevrat, Göç 20
”Senden önce inenlere, sana inen kitaba da inanırlar...Onlar
Tanrının gösterdiği doğru yoldadır, onlar kurtulurlar...”
Kur´an, Bakara Suresi
Dinlerin buyruğuydu
Öldürmeyeceksin
Tapınaklarda çaktılar çarmıhları
Elleri kanlı camilerden çıktılar
Kalem kırdılar yargı yerlerinde
Peygamberlerini dinlemediler
Kudurgan dalgalar
Tekneleri yutar denizlerde
Çöllerden esen yeller
Ekinleri kurutur
Bil ki umut yeşildedir
Yenilmeyen yeşilde
Benim küçük serçem
Kanaryam bülbülüm
Kuru dal çalı diken
Konmuş ötersin
Öt sen, öt, kardeş sesin
Sulara rüzgârlara karışsın
Zalim ürksün sağır işitsin
Öldürmeyeceksin!
*
Hakan Albayrak’ın sesi meydanı inletirken, Elif’in ezberlediği şiirinin “bittiği yer”, “sözün bittiği yerdi!..
Ben “ordaydım”!…
“Türkiye ordaydı”!...
*
“Ne güzel okudun, kimin şiiri bu, dedim?”,
“Necati Cumalı” dedi…
*
“Şairler, en güzel şiirlerini zafer öncesi ve sonrasında yazarlarmış, birde “aşk” zamanlarında”…
Ama, “en güzelini de çocuklar okurmuş…”
Bildim…