Evet. Gecelerden koşarak gelir sesin. Kulağıma değil, sîneme!..
Öyle hızlı, öyle haşin bir vuruşla gelir ki, kalbin kalbini zonklatır…
Yankısı duyular her köşesinde, kuytusunda, ilinde, bucağında yüreciğimin…
İnleyerek gelir gecelerden koşarak o sesin. İnleyerek gelen o sarsıcı, titretici, hercümerç edici o sayha elbette beni de inletir!...
Ve bir ‘aahh’ başlar içten içe, derinden derine, kıvrıla kıvrıla…
Tam da bu zamanlarda “Bir ah-u derunumu dû cihana değişmem” diyen erenler düşer yâdıma!...
İş te o vakit bu ‘aahh’ı bir kez daha sevesim gelir.
Kadife kundaklara sarasım gelir hemi de!
Kızıl saçlı bir güneşi koyu kahve renklerle bezeyesim gelir.
Zifiri gecelerden koşarak gelen o inleyen sesin “Tenha gecelerde beni eylesin teselli” diyen âşığın yanmışlığına gider aklım!
Gider de, kendi hamlığımı görürüm… Çiğliğime çiğ düşürdüğümün farkına varırım.
Ardından yolum gönül arzuhalcisine düşer.
Hâlimi arz ederim çar, naçar. Ne kadar dilim dönerse o kadar deyiveririm fazlasının bilinmesini umarak.
Geceden koşarak gelen sese ses katarak; “Kâtip arzu halim yaz yâre böyle..” derim!..
Derim zira Erzincan canibinden geceyi yararak gelen başka bir ses duyarım ılgıt, ılgıt!..
“Yazık olmuş ömrü yârsız geçene” seslenişine kim bigâne kalabilir?
Bunu duyan arz sarsılmaz mı? Bunu duyan sema arz ile hemdem olmaz mı?
Bu sese kim ses vermez deyin hele!..
Ben mi?
Ben ne gecelerden koşarak gelen senin sesine umarsızım, ne Sivas ellerinde çalınan bozkırın tezenesine uzağım.
Ömrüne yazık edip yazıklananlardan değilim.
Karacaoğlan ötelerden mâdem ki; “Seversem öldürürler, sevmesem öldüm” diye sesleniyor, o vakit gelsin gecelerden koşarak sesin. Gelsin.
Gelsin ki, sesine ses katayım.
Çoğalayım!