Böyle bir başlığı dikkatinizi çekmek için attım. Ve siz de zaten yazıyı okumaya başladınız değil mi? İstediğim de buydu. Yoksa, mükemmelliğin ancak Allah’a mahsus olduğunu bilirsiniz. Ne mükemmel çocuk yetiştirmenin sadece birkaç kuralı vardır ve hatta ne de mükemmel çocuğun tarifi. Ama maalesef orada burada buna benzer başlıklarla yazılmış "mucizevi" reçeteler okuruz sık sık.
Sağlam bir dünya görüşü olmayan Batı medeniyetinin zavallı pedagog ve psikologları dipsiz kuyuya ipsiz inerek ortalama on yılda bir değişen fikirlerle ana-babalara yeni yeni reçeteler sunarlar. Hepsini de "Doğrusu budur, böyle davranın, çocuğunuz mükemmel yetişsin" diye pazarlarlar hep. Freud'dan hayli etkilenen 68 kuşağının eğitimcileri "Çocuğu serbest bırakın, her istediğini yapsın, hevesi kalmasın, hiç azarlamayın, sadece sevgi verin" diye diye günümüzün serseri ruhlu, sabırsız, sorumsuz ve ahlaksız neslini yetiştirdiler elbirliği ile. Şimdilerde ise daha farklı sesler yükseliyor o taraflardan: "Çocuğa beklentilerinizi ve görevlerini söyleyin, hata yaparsa ceza verin, hatta hafifçe dövebilirsiniz bile." Biz Müslümanlar ise Kur'an ve hadisler ışığında nasıl çocuk yetiştirmek gerektiğini aslında biliyor olmamız gerekirken, maalesef bu kaynaklara da yüz çevirdiğimiz için "iki cami arasında kalmış bînamaz" durumundayız uzun zamandır. Ve en dindar ailelerden bile "Çocuğumuza nasıl davranalım?" soruları yükseliyor
Ben de beş çocuk babası olduğumdan, yıllardır çocuk eğitimine dair ipuçları toplamakla meşgulüm. İşte bu yazıda çocuk yetiştirmekte dikkat etmemiz gereken bazı temel prensipleri aktarmaya çalışacağım.
Kendini ıslah edemeyen başkasını ıslah edemez. Önce kendinizi düzeltin. Kendini ıslah etmeyen başkasını hiç ıslah edemez tabii ki. İfsat eder hatta iyilik zannıyla. Bir aile tanıyorum. Çocukları pırıl pırıl, ahlâklı gençler olarak yetiştiler. Özel bir çocuk yetiştirme eğitimi almadıklarını biliyorum. Evlerine misafir olduğum bir gün "Nasıl böyle mükemmel çocuklar yetiştirdiniz" diyecek oldum. Ama demedim. Zira o kadar açıktı ki her şey.
Baba samimi ve tutarlı bir dindar, anne şefkatli ve temiz huylu bir
fedakâr. Evleri sade döşenmiş bir "dershane" gibi. TV genellikle kapalı. Sohbetler Allah için. Yalan yok, dedikodu yok. Nasıl çocuklar çıkabilirdi ki böyle bir evden zaten? "Armut dibine düşer", "üzüm üzüme baka baka kararır", "anasına bak kızını al" sözleri boşuna söylenmemiş tabii ki.
Dişhekimi olduğum için bana sık sık çocuklarını dişleri için getirir aileler. "Bu çocuk bir garip davranıyor nedense? Bir tedavisi olur mu bunun ?" diye soranlar olur. Anne-babanın bir yığın hataları, kompleksleri, hatta psikiyatrik rahatsızlıkları vardır. Ama onlar bunları görmez, çocuktaki problemleri öne sürerler. Sanki o çocuk o evde yetişmemiştir de, uzaydan gelmiştir. "O kadar da gayret ettik ki, neden böyle oldu bu çocuk bilmem?" havası vardır genellikle. Ama terapiye alınacak ailedir. Çocuk da toparlar ardından doğal olarak. O yüzden "önce kendimize bakalım" diyorum. Temel güvenli olmalı. Bir evin en önemli kısmı temeli olduğu gibi, bir çocuğun ruhsal gelişiminde en önemli dönem de ilk yıllardır. Çocuğun zekasının % 80' i ilk 7-8 yılda geliştiği gibi, kişilik de büyük ölçüde bu dönemde oturur. Hele ilk 2 yıl çok önemlidir ve "temel güven duygusunun oluştuğu dönemdir.
Bu dönemde çocuğun en önemli ihtiyacı sürekli ve tutarlı bir sevgidir. En yıpratıcı şey ise "anne figürünün sürekli değişmesidir. Çocuğunuz isterse bir bakıcı tarafından büyütülsün, yeter ki süreklilik olsun. Sürekli değişen kişilerce bakılan bebeklerde ileri yıllarda çevreye güvensizlik, içe kapanma gibi özellikler gelişebilir. Sebebini anlayamadığımız bağımlılık, hırçınlık, şüphecilik gibi karakter özelliklerinin temeli o ilk yıllardaki "hatırlayamadığımız hatıralar" dır genellikle.
Nitekim Filipinlerde yapılan bir saha araştırması, ilk yaşlarında mutlak ilgi ve sevgi ile yetişen çocukların ileride çok daha huzurlu insanlar olduklarını göstermiştir.
Çocuğunuzun bilinçli olmadığı o ilk yıllar aslında bilinçaltının
şekillendiği en önemli yıllardır, unutmayınız. Çocuğa hayatın, ölümün, varlığın anlamına dair temel bilgileri veriniz. Çocuğunuz 3–5 yaşından itibaren çevresinin ve dünyanın farkına vardığında ve "neden, nasıl" soruları başladığında sizden her konuda, özellikle de varlığın ve ölümün anlamına dair açıklamalar isteyecektir. "Anne sen de ölecek misin? Ölünce ne olur? Baba, Allah nerdedir?" gibi sorular peş peşe gelir bu dönemden itibaren. Siz de cevap verin tüm sorularına, onun anlayacağı dilde. Unutmayın, öğrenmeye hazır olmasalar sormazlar zaten. "Bu yaşta Allah'ı, ölümü, ahireti anlatmak erken" deyip kaçamak cevap veren ailelerin çocuklarında çok çeşitli ve sebepsiz korkular görülebilir. Cevabı alınamamış her soru o minik beyinlerde kıvrım kıvrım şüphe ve problemler doğurabilir.
Hiç unutmam, küçüklüğümde anneme sormuştum:
- "Anne biz ölünce ne olacağız?"
- "Cennete gideceğiz yavrum."
- "Tamam, da, ondan sonra ne olacak? Yani Cennette ne kadar yaşayacağız?"
Annem "bu çocuk bu yaşta sonsuzluktan anlamaz her halde; uzun bir zaman söyleyeyim de rahat etsin" diye düşünmüş olsa gerek ki,
- "1000 yıl yaşayacağız yavrum" demişti.
O kadar üzülmüştüm ki.
"İster 10 yıl, ister 1000 yıl, sonuçta yok olacaksak ne anlamı var? Ben sonsuzluk istiyorum, yok olmak istemiyorum" demişti o küçücük zihnim bile.
Siz anlatın çocuklarınıza bildiklerinizi. Allah'ı, Kuran’ı, ahireti.
Özellikle de melekleri unutmayın. Kendilerini koruyan, kollayan, her yerde bulunan görünmez varlıklara inanmak, "öcülerden", çizgi filmlerdeki hayali canavarlardan korkan ruhlarına ilaç gibi gelecektir.
Peygamberimizin ve İslam büyüklerinin hayatını anlatmak da çok önemlidir.
Zira büyüyen bir fidan gibi olan çocuk ruhu kendisine örnek alacağı mükemmel kişiler arar. Siz o zatları çocuğunuzun hayallerine ideal olarak kazımazsanız, çocuğunuz "Pokemon eğiticisi" veya "Zeyna" gibi olmayı kendine ideal seçebilir
Çocuğunuzun, yaşına göre “artık bu konuyu mutlaka öğrenmesi lâzım” diyorsanız, siz o konuyu ancak bir defa gündeme getiriniz ve orada bırakınız. Bahsi geçen konuyu sizin bir defa anlatmanız halinde öğrenmemiş olsa bile canınızı sıkmayınız. Öğrenemedi diye üzerine tekrar tekrar gitmeyiniz, fazla yüz göz olmayınız, hatta kesinlikle kızmayınız. Hemen başka bir metot deneyiniz. Bu konuyu güzel anlatabileceğine inandığınız bir yakınınıza müracaat ediniz. Münasip bir zamanda bahsi geçen konuyu anlatmasını rica ediniz. Göreceksiniz ki, sizin on kere anlatmaya çalıştığınız halde öğretemediğiniz konuyu, o tanıdığınızdan bir defa dinlemekle ciddi şekilde etkilenecek ve öğrenecektir.
Görüldüğü gibi, dini eğitim verirken abartılı zorlamalara kaçmamak şarttır. Güzel örnekler önemlidir. Bir konuyu çocuğunuza onun hoşuna gidecek örneklerle bezenmiş biçimde sununuz.