Ahmet Müfit Kutlu 15 Mart 2013 Cuma
Balıkesirli Hattat oğlu Mustafa Çanakkale’de Hamidiye Tabyasında ihtiyat zabitidir. Çok değerli Hemşerimiz Aydın Ayhan’ın “Çanakkale Ah..Çanak kale” isimli harika eserinde yazdığına göre bizzat Aydın Ayhan’a anlatıyor:
“Bu gözler gördü. Hani kan gövdeyi götürüyor derler ya. İşte bu gözler ka nın şırıl şırıl akıp gövdeleri sürüklediğini gördü..İkindiden sonra geç vakit ateşkes yapıldı. Muharebe sahasına doğru gittim. Dağ taş yaralı doluydu. Bir de baktım vadi aşağıya doğru dolaşmış bir yün yumağı gibi insan cese di dolu. Bir de denize doğru baktım. Aşağılarda akan kan, cesetleri, kolla rı, bacakları ve gövdeleri götürüyordu.Vadinin denize kavuştuğu yer adeta yarım ay şeklinde kıpkırmızı olmuş denizin rengi değişmişti.”
Hattat oğlu Mustafa Efendi anlatıyor: "Bir gün bizim birliğe takviye Balıke sir gönüllüleri geldi. Gittim. 120 kişiydiler, hemen hepsi tanıdıktı. Sarıldık, hasret giderdik. Başlarında da o zamanların Balıkesir’in ünlü kabadayısı Üçpınarlı Ali vardı. Ali sancaktar olmuş. (Balıkesir’de köy geleneğidir, bay rağı delikanlıların başı taşır). Tüfeği çapraz asmış, sancağının üzerine de sırma ile “Karesi Gönüllüleri” yazdırmıştı. Kabadayılığı gene elden bırak mamış askerlikte pek hoş olmamasına rağmen belinde kamasını sallandır mıştır. Beni görürü görmez yanıma geldi: 'Kumandan efendi. Biz buraya beklemeye gelmedik. Hadi düşman basalım'dedi. Ben, 'burada her şey emirle olur. Hücuma sadece biz geçersek kendimizi gereksiz kırdırırız. Her şeyin zamanı var' deyince 'peki öyleyse hücuma geçmeden yarım saat ön ce bize söyle de şu sırt çantalarını emniyetli bir yere koyalım. Şöyle rahat rahat doyasıya dövüşelim..!'
Hücuma yarım saat kala Üçpınarlı Ali’ye haber verdim. Balıkesirlileri aldı siperlerin gerisinde bir vadide kayboldular. Hemen gelirle sandım. Bekle rim gelmezler, beklerim gelmezler. Bir çavuşa; 'Şu bizim hemşerilere bir bak bakalım' dedim. Gitti. Biraz sonra önde Üçpınarlı Ali arkada arkadaş ları çıktılar geldiler. Şaşırdım, hepsi süslenmişler, hanımlarının, nişanlıları nın verdikleri ayrılık mendillerini kimi boynuna dolamış, kimi alnına çatmış kimi bileğine dolamıştı. Çoğu yakalarına artık kurumuş gül veya karanfil takmıştı. (Balıkesir’in köy geleneğidir delikanlılar düğünde bayramda yaka sına, şapkasına, kulağının üstüne gül, karanfil takarlar.) Ali’ye sordum: "Neden geç kaldınız?" “-Komutan bey, biraz sonra Cenab-ı Rabbül Alemi nin huzuruna çıkacağız.Temiz çıkalım dedik. Ola ki bir pislik bulaşmıştır diye çamaşırlarımızı değiştirdik. Abdest aldık. Biz buraya oynamaya değil düğüne geldik, bayrama geldik. Bu gün bizim bayramımız onun için süslen dik. Ayrılık hediyelerini taktık. Birazdan bayramımız var. Aman sen bize hücumdan beş dakka önce gene haber ver.”
Sonra büyük bir sessizlik oldu. Herkes kendi dünyasına dönmüş dua edi yordu. Gözler yumulu, avuçlar açılmış, sadece dudaklar kıpırdıyordu. Saa time baktım. Ali’ye beş dakika kaldığını bildirdim. Birden bire ortalık kay nayıverdi. Herken birbiriyle sarılıyor, öpüşüyor, helalleşiyordu. Üçpınarlı Ali arkadaşlarına hem sarılıp helalleşiyor, hem de tek tek tembihliyordu: “Dendi ha..utandırmayın ha..iyi dövüşün ha..gün bu gündür..anamız bizi bu gün için doğurdu. Hakkınızı helal edin..!”
Kısa süre sonra dişler kenetli, süngülerini takmış, tüfeklerinin dipçiklerine parmaklarını geçirircesine yapışmış bölük hücuma hazırdı. Ölüme hazırdı. “Hücum!” deyince sanki siper sarsılıverdi. Hepsi “Allah Allah” diye düş manın içine bir hançer gibi daldılar. Dövüştük, dövüştük..Akşama doğru savaş durdu. Ateş kesildi. Her iki taraf da yaralı ve cesetlerini topluyordu. Yanıma birisi geldi: "Komutan Efendi! Üçpınarlı Ali sancağı vermiyor!" dedi. Gittim baktım. O yüz yirmi Balıkesirli gönüllüden sadece on üç kişi sağ kalmış. Ali de şehitler arasında idi. Ama sancağı öyle bir kavramıştı ki parmakları kenetlenmişti. Çekeyim dedim olmadı. Orada üç top çam ağacı vardır.O gün şehit olanları o ağaçların arasına gömdük. Gömülen şehitlerin en üzerine de Üçpınarlı Ali’yi sancağına sararak yatırdım..”