Her seferinde aynı şeyler aynı kişiler aynı malzemeler. Herşey gibi, hepsi gibi bıraktılar beni.
Kayaların arkasında ki simsiyah kesilmiş taşın üzerindeki karıncayı himaye edene yöneldim. Karınca kadar o taşın üzerinde durmasını beceremesem de, sadece yöneldim ve o amansız güzelliği hissettim.
Avuçlarıma düştü gül tanesi, hatrıma geldi ateşi gül yapan ve Onu yakmayan. Serin ol! Ona Serin ol! diyen O güzel sesi işittim sanki.
Çaresizliğin en doruk noktasında aklıma ilk gelensin. Neden hep çaresizliğimde gelirsin ki? Neden son anda hatrıma düşersin? Neden Seni hatırlamam gereken ilk adımlarda hatırlayamam? Neden.. Neden…
Son anlarda hatırlamamın da gönlüme faydasının olduğunu da bilerek hatırlıyorum Seni, işte şimdi şuracıkta.
Göremedim bağışla beni Rabbim…
Sen şah damarı yakınlığı dedin, ben seni uzaklarda aradım, Affet beni Rabbim.
Görmem gerekiyordu Seni ,baktığım her tarafta. Hissetmem gerekiyordu Seni damarlarımda. Aldığım nefesin soğukluğunda hissetmem gerekiyordu Seni.
Acılarda hatırladım Seni, hüzünlerde yâd ettim. Aklıma geldin, bağışlamanı dilendim.
Onlar bir var bir yok Rabbim! Sen onlara hiç benzemezsin, bir varsın hep varsın.
Kendimi yokluğun kıyılarında kaybettiğimde, elimden tutan ve beni varlığın ışığına çıkaransın.
Sana doğru gelirken hep tökezliyorum, başımı çok kez bir yerlere vuruyorum. Hataların nisyanların ortasında çakılı kalıyorum. Pişmanlığım benliğimi yakıyor, ben serinleyecek bir liman arıyorum.
Hangi limana doğru gitsem, boş geri dönüyorum. O Tek limanı hatırlıyor Ona doğru koşuyorum.
Beni bekliyormuş sanki. Sessizce… Bırakıyorum kendimi, herşeyimle. Tevbe kokusu sarıyor benliğimi.
Tevbeler kabul buyuruluyor. Bin defada ayısını yapsam da, bir açık kapı herzaman bırakılıyor.
Pişman olursa diye…
Bu nasıl bir kapı, bu nasil bir liman böyle, her defasında kabul ediliyorum.
Evet, anladım ki ben çok zengimin, ve biliyorum ki herkes herşey terk ettiğinde etmediğinde beni, O terk etmediğini beni…
İşte sırf bu yüzden diyorum;
Bırakma Beni, bıraktılar beni…