Bu da bir yetenek.
Bir direğin üstündeki kıymığın, o direkten daha büyük ve daha önemli olduğunu söyleyebilmek ve taraftar bulmak öyle kolay bir iş değil.
Bunun için onları kutlamalıyız önce.
Şimdi ortada adına “Ergenekon” denilen kocaman bir direk var.
Bir de bu direğin üstündeki kıymıklar.
Türkan Saylan’ın görüntüsü bir kıymıktı.
İşin özü değil, görüntüsüydü insanın gözüne batan.
Cüzam konusunda büyük mücadeleler vermiş hasta bir kadının evinin aranması, görüntüsüyle insanı huzursuz ediyordu.
Böyle bir şey olmasın istiyordunuz.
Ama özüne baktığınızda, “hukuksuz” bir iş olmadığını görüyordunuz.
Saylan’ın yönetimindeki kuruluş, çocukları fişliyor, üstelik darbeci kuruluşlarla da ciddi ilişkileri bulunuyor.
Öyle bir yer ve o yerin yöneticisinin evi aranır.
Ama “görüntü” insanın içini sızlatıyor, sızlatmaması da mümkün değil.
Değil de, hayat da sadece “görüntü” değil, o görüntünün bir de arka planına bakmalı.
Orada bir haksızlığa ve hukuksuzluğa rastlamıyorsunuz.
Tijen Mergen meselesi biraz daha farklı.
Türkan Hanım’ın Ergenekoncularla şöyle ya da böyle bir ilişkisi olduğu biliniyor, Mergen’in böyle bir ilişkisinin işaretleri ise ortada yok.
Mergen’in gözaltına alınması keyfî bir davranış izlenimi yaratıyor.
Sebep ne olursa olsun, kimse kimseyi “canı istediği” diye, bir belgeye, bir kanıta dayanmadan gözaltına alamaz.
Böyle bir uygulama sonuna kadar eleştirilmeli.
Polis ya da savcı Mergen’in gözaltına alınma nedeni olarak ortaya bir belge koyana kadar da bunu eleştirme hakkını herkes kullanır, kullanmalı.
Ama bu iki olay, “direğin” üstündeki kıymıklar.
Ve, bir haftadan beri medya bizi “kıymığın” direkten önemli olduğuna inandırmaya çalışıyor.
Kıymıkları temizlemeli, onların insanın vicdanına batmasını engellemeliyiz.
Ama direği de unutmamalıyız.
O direk, darbe girişimlerinden, cinayetlerden, suikastlardan, cephaneliklerden, toplumun içine yayılan gizli örgütlerden, planlardan, çetelerden, fişlemelerden oluşuyor.
Bir ucu Ergenekon’un içine giren JİTEM’in Güneydoğu’da işlediği cinayetler, ölüm kuyularına attığı kurbanlar duruyor önümüzde.
Kıymıklardan şikâyet ederken bu “cinayetleri” unutacak mıyız?
Yok mu sayacağız?
Bir “şeriatçı” eylemi olarak sunulan, gazetelerin çarşaf çarşaf yazılarla “irticanın ayak sesleri” olduğunu iddia ettiği Danıştay Cinayeti dün Ergenekon davasına dahil edildi.
“Allah’ın askeriyim” diye bağırdığı söylenen katilin Ergenekon’un tetikçisi olduğuna kani olan mahkeme, dosyayı Ergenekon davasına ekledi.
Direk bu işte.
Bir Danıştay yargıcını öldürtüp, suçu “şeriatçıların” üstüne atmak, görmemiz gereken direk.
Cumhuriyet Gazetesi’ne atılan bombalarla, Ergenekon cephaneliğinden çıkan bombaların aynı kafile numaralarına sahip olması, toplumun canevine kadar giren direk.
Devletin içinde bir başka “devlet” örgütlenmiş.
Cinayetler işlemiş.
Adamlar öldürmüş.
Kendine devletin içinden ve toplumun her kesiminden yandaşlar bulmuş.
Önemli bir kısmı hâlâ dışarıda ve bu davayı önleyebilmek için elinden gelen her şeyi yapıyor.
Medyanın önemli bir kısmı da onlara yardım edebilmek için kendini parçalıyor.
Gerçeği, o koca “direği” saklamaya uğraşıyorlar.
Danıştay cinayeti, “Ergenekon davasının” bir parçası olarak yeniden yargının önüne çıkacak.
İlişkiler bir daha gözden geçirilecek.
Bakalım görelim şimdi, Danıştay yargıcının Ergenekon tarafından öldürülmüş olma ihtimali, medyayı direğin üstündeki “kıymıklar” kadar ilgilendirecek mi...
Yoksa “Danıştay cinayeti” diye fısıldayıp, “Türkan Hanım” diye bağıracaklar mı?
Sonsuz, sınırsız, arsız bir kurnazlıkla davranıyorlar.
Bütün bu darbe girişimlerini, cinayetleri, örgütleri, ölüm kuyularını sadece “AKP’ye muhalefet” diye sunabilmek için insanın gerçekten ar damarının çatlamış olması gerekiyor.
Cinayete, “muhalefet” mi diyorsunuz siz?
Kürtleri öldürüp kuyulara atmak “muhalefet” mi?
Her yere cephanelikler gömmek “muhalefet” mi?
Karargâh Evleri kurmak “muhalefet” mi?
Bombalar atmak “muhalefet” mi?
Bir siyasi partiye siyasetle “muhalefet” edilir, cinayetle değil.
Bir siyasi partiye siyasetle “muhalefet” edilir, darbeyle değil.
Türkiye, darbelerden, cinayetlerden kurtulmak zorunda, kurtulacak da.
Ortada “direk” gibi cinayetler duruyor.
Elimize batan “kıymıkları” temizlemeliyiz, bunlara karşı çıkmalıyız ama kıymığın direkten büyük olmadığını da bilmeliyiz.
Kıymık elimize batıyor ama “direk” öldürüyor.
O tabutlar, öldürülmüş insanların o kemikleri sizi Türkan Hanım’ın “kırmızı mendili” kadar ilgilendirmiyorsa, bu, sizin vicdanınızın o mendil kadar olmasındandır.