Birand, "TSK'nın dün ne ise bugün de o olduğunu" ifade ederek "Asıl değişen biziz, eskiden ordunun karşısında korkup susardık şimdi ise eleştiriyoruz" dedi.
İşte Birand'ın bugünkü yazısı;
Türk Silahlı Kuvvetleri eskiden eller üstünde taşınırdı. Bugün yerden yere vuruluyor. Neden? Eskiden Komutanlar çok yetenekliydi de, şimdi mi beceriksizleştiler? Yoksa işin içinde başka bir şeyler mi var? Bu soruların yanıtları var...
GÖRÜLMEMİŞ DERECEDE ELEŞTİRİLİYOR
Türk Silahlı Kuvvetleri şu sıralar tarihinde görülmemiş derecede eleştiriliyor.
PKK bir karakola saldırıyor, şehit düşenlerin hesabı soruluyor. Neden doğru dürüst karakol yapılmadığından tutun da, saldırıların püskürtülememesine kadar bir dizi soru soruluyor.
Mayın patlıyor, kamyondakiler ölüyor, toplum ayaklanıyor. Neden zırhlı yollanmadığı, yolların neden iyi taranmadığı sorgulanıyor.
ESKİYİ HATIRLAYANLAR BİLİR
Medyada son dönemlerde çıkan haberleri alt alta koyduğumuzda, karşımıza beceriksiz, iyi yönetilemeyen bir Silahlı Kuvvetler imajı çıkıyor. Oysa eskiyi hatırlayanlar bilecektir, geçmişte sadece "Kahraman askerimizden" söz edilirdi. PKK'yı nasıl köşeye sıkıştırdıkları anlatılır, komutanların canları pahasına nasıl fedakarca savaştıkları hikaye edilirdi.
ŞİMDİ Mİ BOZULDU
Acaba gerçekten böyle mi?
Eskiden her şey iyi idi de, her şey şimdi mi bozuldu?
Eski komutanlar son derece liyakatlı, deneyimli ve bilgiliydi de şimdiki komutanlar mı yeteneksiz?
TSK eskiden üstüne toz kondurulmayan bir kurumdu da, şimdilerde mi bozuldu?
TSK HİÇ DEĞİŞMEDİ
Hayır, Silahlı Kuvvetlerimiz eskiden ne idiyse, şimdi de aynıdır.
Komutanları aynı şekilde yetişirler. Aynı kitapları okur, aynı eğitimden geçer, aynı ilkelere bağlıdırlar. Dün ile bugün arasında, bu açılardan hiçbir fark yoktur.
Dün ile bugün arasındaki fark bizden kaynaklanıyor.
DİLİMİZ UZADI
Değişen TSK değil, bizleriz.
Bizim dilimiz uzadı (!)
TSK geçmiş yıllarda da olmadık taktik hatalar işler. PKK' nın saldırılarında önemli kayıplarla karşılaşır, hatta acemi askerini eline silah verip, dağlara deneyimli gerillaya karşı sürer, karakol baskınları yaşardı. Ancak bütün bu olumsuzluklar ikili bir süzgeçten geçerdi.
İKİ SÜZGEÇTEN GEÇERDİ
İlk süzgeç, bilgisizlikti. Bizler yaşananları duymazdık. Daha doğrusu bize kimseler bilgi vermezdi. TSK istediği kadarını ve özellikle de askerin kahramanlıklarını duyurur, gerisi arşive giderdi.
İkinci süzgeç, korkuydu.
MEDYADAKİ KORKU
Medya korkardı. Başka kaynaklardan gelen haberlere bakılmaz, "Düşmanın dezenformasyonu" denip geçilirdi. Medyada bir de postallı gazeteci takımı vardı. TV kanallarında (özellikle TRT'de) ve yazılı basında rütbelilerin yıldızlarını parlatır ve etkili bir propaganda mekanizması işletirlerdi.
Kamuoyunun gözünde TSK ve komutanlar birer kurtarıcıydılar. Vatanın sigortasıydılar. Herşeyin en iyisini onlar bilir ve onlar yaparlardı.
O DÖNEM KAPANDI
Artık o eski dönem kapandı. Korkular bitti. "Halkı askerden soğutma yasası" hala geçerli, ancak uygulanmıyor. TSK' nın siyasal ve sosyal alandaki eski etkinliği yok oldu. Sonuçta, hem bilgi akışı çoğaldı, hem de yazıp çizenlerin kalemleri sivrildi.
Şu sıralarda TSK' nın gerçeklerini görüyoruz.
Eski hastalıkları, beceriksizlikleri, eğitimden kaynaklanan eksiklikleriyle yüzleşiyoruz.
Bu nedenle, yaşananlardan dolayı hiç hayret etmeyelim.
Ne komutanları suçlayalım, ne de Silahlı Kuvvetlerimizi.
Silahlı Kuvvetlerimizin öyle sanıldığı gibi, müthiş etkili, İsviçre saati gibi işleyen son derece parlak bir kurum olmadığını da özellikle bilelim.
Gerçek bir modernizasyona gidilmedikçe de bu çarpıklıkların sürmesine şaşırmayalım.