Seksenlerin sonlarına doğru Uludağ'da yapılan bir toplantıya konuşmacı olarak gelen Hasan Celal Güzel'i İstanbul Atatürk Havalimanından alıp Uludağ'a götürme görevi bana verilmişti. O zamanki Serçe'min bu kıymetli konuğu ağırlamaya uygun olmadığını düşündüğüm için Ecz. Sedat Eroğlu'nun yeni aldığı Toyota Corolla'sını emanet alıp Halil İbrahim Tatlıpınar ile birlikte havalimanında karşılamıştık. Arabamızın yanına geldiğimizde makam sahiplerinin oturduğu yer olan arka kapıyı açınca önde oturacağını söylemiş ve benim yanıma oturmuştu. Eskihisar'dan Topçular'a geçmek için feribota geldiğimizde aşırı derecede bir araç kuyruğuyla karşılaştık. Toplantıya yetişmek için acele etmemiz gerekiyordu ve bir bakan olarak öne geçme hakkı bulunuyordu. Ancak o buna tevessül etmedi. Biz de Körfez'den dolaşarak gitmeye karar verdik. Yanlışlıkla Kandıra sapağından girince o zamanlar bir kasaba durumunda olan Kandıra'nın daracık yollarında kaybolduk. Yol sorduğumuz amca Hasan Celal beyi tanıyınca koyu bir sohbete başlamazlar mı... Biz programa geç kalıyoruz telaşında iken o insanlarla kucaklaşma derdinde idi. Hasan Celal beyin her karşılaştığına sarılıp öpme huyu vardı çünkü. Neyseki yeniden yola koyulduk. Bu sefer de o zamanlar henüz bölünmemiş olan yolda sıra sıra kamyonlar yüzünden hızlı gidemiyorduk. Ben her fırsatı kullanıp birer ikişer kamyonları sollayarak olabildiğince hızlı bir şekilde Uludağ'a ulaştırdım. Kısa bir gecikmeyle de olsa konuşmasına yetişmiş oldu. Demokrasiye balans ayarı verdiği vehmindekilerin sokaklara çıkardığı tankın üzerine çıkacak kadar cesur bu güzel adamın seyahat boyunca yaşattığım adrenalin yoğun durumdan oldukça tedirgin olduğunu daha sonra öğrenecektim.