Ercan Bitikçioğlu'nun haberi

112 ile irtibat kuran İHA muhabiri İsmail’den bu sesleri duydukça herkesin içi dağlanıyordu... Acil kurtarma elemanı bayan soruyordu: “Kimse yok mu civarınızda?”

Cevap vermek yerine son bir umutla (herhalde o sırada sağ oluduğunu düşündüğü) Erhan abisine seslenerek “Erhan abi, Erhan abi kendini toparla, bak ben kendimi toparlamaya çalıştım, Erhan abi... ahhh” (Erhan abisi, BBP Sivas İl Başkanı Erhan Üstündağ’dı)

Oysa Erhan abisi de Muhsin abisi de çoktan vefat etmişlerdi. Yapılan açıklamaya göre İsmail dışındakilerin tamamı (otopsi yapıldı) ilk çarpma anında (iç kanamalar ve tüm travmalar sonucu) ruhlarını teslim etmişler...

Daha sonra bir başka sual geliyordu İsmail’e. Yaşayan var mı diye soruyorlardı yeniden. Bu kez istemeye istemeyee “ya galiba benden başka sağ olan yok ...” diyebildi.

İsmail komando olarak yapmış askerliğini. Elbette bu onun için bir şanstı. Edindiği bilgi ve becerilerini kullanarak harekete geçti. Artık yol arkadaşlarının ölmüş olduklarına o da emin olmuştu...

Koltuklardan birini kızak gibi kullanarak meyil aşağı kayacak ve bir ihtimal birilerine ulaşarak kurtulabilecekti. En azından daha müsait şartların olduğu bir yere sığınabilirdi. Meselâ bir mağara bulabilir içeri girerek donmaktan kurtulur, sonra yardım ekiplerini beklerdi...

Ama olmadı. Levh-i mahfuzda yazılmış olan saat yakındı. Ancak 400 metre civarında kayabildi aşağıya. Sonra o feci tipi bürüdü dört bir yanını. Ağzını gözünü süratle dolduran karlar nefes almasına bile müsaade etmiyordu. Son bir gayretle bir daha kaymak istedi ama olmadı. Meyil bitmişti ve gücü de hiç bilmediği bir şekilde yok oluyordu. Bu uyku da neyin nesiydi?

Ve ölümcül uykuya dalıverdi. Rahmet-i rahman yol arkadaşlarından sonra onun da vuslat mekânını belirlemiş, yüce Allah’ın meleği onun da ruhunu (emaneti) teslim almıştı... Mekânları cennet olsun. Rahmetullahi aleyhim ecmain...