Biz daha çok imareti tercih ederdik arkadaşlarla buluşmak için. İmaret külliyesinin köşesinde büyük bir kıraathane vardı. Kıraathane dediysem adı öyleydi. Aslında kahvehaneydi. Okumak için değil oyun ve çay için tahsisliydi. Okey denen ıskartalara dizilmiş fayans oyunu daha yeni yeni masaları işgal etmeye başlamıştı.

Bizim oyunumuz Tavlaydı. Bayağı iddialı maçlarımız olurdu. Tavladaki en büyük zevk elinle çenenizin ahenk içinde çalışmasıdır. ‘Pencü se, severler güzeli genç ise,  mektep tatil ’gibi sözlerle hem rakibinizin moralini bozarsınız hem de etrafınıza neşe katardınız.İki mars bir tırıs net galibiyettir ki,  o zaman değmeyin keyfinize.

Oyuna o kadar kaptırırdık kendimizi yakınımızda kavga dövüş olmadıktan sonra kopmazdık oyundan. Hatta Ezan bile okunsa. Fakat arada sırada hemen bitişiğimizdeki İmaret Camii’nden farklı bir Ezan sesi gelirdi. Bu ses değişik ve deruni bir sesti gerçekten, az bir zamanda olsa dikkatimizi celp ederdi, ama yine de oyuna devam ederdik.

Arada sırada güzel sesiyle Ezan okuyan hoca Vatansever arkadaşlar tarafından Humeynici olduğu söylenen İmamdı. Müezzin olmadığı zaman ezanı o okurdu. Yetmişli yılların sonunda İran’da meydana gelen ve Humeyni’nin İran’ın başına geçmesiyle sonuçlanan devrimden sonra Türkiye’de her sakallı ve sarıklı vatandaş Humeynici olarak adlandırılırdı, özellikle camide cemaatte gözü olmayanlar tarafından. 

Seksen yılının sonlarında Kenan Paşanın 12 Eylülde öttürdüğü düdükle Vatanı kurtarma mücadelemiz de bitmiş oldu, yani bir nevi işsiz kaldık da denilebilir. İşte bu ahvalde Arkadaşlarla konuştuk ve anlaştık, Ramazan ayında vakit namazlarını kılmak için. Yani küçük cihat bitmişti büyük cihada başlamak gerekti. Artık Ezan okununca oyunu bırakıyor, hemen abdest almaya koşuyor ve yanı başımızdaki İmaret caminde namaza duruyorduk. Humeynici hoca artık bizimde hocamız olmuştu.

Hoca sadece güzel ezan okumuyor, namazın sonunda okuduğu kur an’da geçekten insanı etkiliyordu. Cemaatin yenisi olduğumuz için ara sıra onunla göz göze geliyorduk, ama hiçbir zaman samimiyet göstermiyorduk malum sebepten dolayı.

Fakat bu irtibatsızlık fazla sürmedi ve Hoca efendi bizimle tanışmak istedi bir namaz çıkışı. Hemen o gün teraviden sonra birkaç arkadaşla birlikte hocanın evine gittik. O güne kadar, her doğrunun her yerde söylenmediğini bilmediğim için, hemen soruyu yapıştırdım adının Mustafa Özkan olduğunu öğrendiğim Hoca efendi’ye. Siz Humeynici mi siniz? Diye

Pattak sorduğum soruyu Hoca efendi gülümseyerek karşıladı, Humeynici olmadığını olamayacağını ve Humeyni’nin hatalarını da bir bir sıraladı bizlere. Şaşırdım kaldım doğrusu ve sevindim de tabi ki. İyi ki hoca siz neden karşısınız Humeyni’ye falan diye sormadı. Çünkü Hoca efendi’nin açıklamaları sonucunda bizim Humeyni’yi hiç mi hiç bilmediğimizi anlamıştım ve cevap ta veremezdim açıkçası.

Bu ilk tanışma ve temas daha sonra sıklaştı. O zaman farkına vardım ki İmaret camisi o günlerde samimi Müslümanların da buluşma noktasıymış. Bizim Vatansever arkadaşlarla kahvehane de buluşmamız gibi. 

Özel sohbetler de bazen Mustafa Özkan Hoca İlahiler okurdu. En sevdiğim ve etkilendiğim ilahisi ise; 

Makamımız Kuş Misali /Daldan dala konabilir

İnsan oğlu hiç misali bir gün ölebilir

Diye başlayan hüzünlü bir ilahiydi. Bir gün çok dolu olduğum güne rastlamış olsa gerek hıçkıra hıçkıra ağladığımı hatırlıyorum. Çünkü hoca bu ilahiyi yaşayarak ve yürekten okurdu. Etkilenmemek mümkün değildi. Bu sohbetler ve buluşmalar bizi kahvehaneden uzaklaştırırken Ethem Darende’nin İhvan kitap kırtasiye dükkanına taşıdı. Yani en fazla yüz metre ileriye götürdü, ama İmaretten koparmadı. İhvan kitap kırtasiye ufak çaplı bir dükkandı, ama müşterileri çaplı insanlardı. Ethem ağabeyde güzel huylu güler yüzlü bir insandı. Kısa zamanda kendisiyle kaynaştık ve bizde kitaplarla haşir neşir olmaya başladık.

Ramazan Müslümanların derlenme, toparlanma ve değişim ayıdır. O Ramazan benim hayatımda yeni bir dönemin başlangıcı oldu.

O günlerden sonra İmaret benim için daha başka güzel ve anlamlı olmaya başladı. Caminin külliyesinde Fatihin Halasının yattığını, küçük mezarlıkta İstanbul’un fethine katılıp Peygamber efendimizin övgüsüne mazhar olan Alperenlerin mezarlarının olduğunu, o zamandan sonra öğrenmeye ve her fırsatta onların aziz ruhlarına Fatihalar göndermeye başladım.

Yapraklılı Demir-Doğrama ustası Cahit ağabeyin yine İmarette kiralamış olduğu evde yaptığımız toplantılar, çay sohbetleri, İslam,  Kadın ve Aile dergilerinin abone toplantıları ve Allahın rızasını kazanmak için yaptığımız koşuşturmalar hala hafızamdan gitmedi.

İmaret şimdilerde eski günlerin görkemine ve kalabalıklarına hasret. Issız ve ıstıraplı bir şekilde ziyaretçilerini bekliyor, bıkmadan usanmadan. Ben haftada olmasa bile, ayda bir muhakkak uğrarım İmarete. Yaşadıklarımı bir kere daha yaşamak için.